Rōłzczasu jedna baba przikludziyła sie do niyba, stanōła przed łobliczym świyntego Pyjtra i pytŏ sie ło swojigo chopecka, kiery zemrził jakiesik śtyry lata tymu nazŏd.
– A jak sie tyn twōj chop mianowŏł? – pytŏ św. Pyjter.
– Anō Jorg, Jorguś Kozidupa.
Świynty Pyjter zuchtŏ tak we tych swojich papiōrach, ale niy poradzi tego istnego znŏjść.
– A bōł ci łōn na isto pobōżny? Chodziōł do kościoła?
– Ja, nō dyć, bōł. Kŏżdŏ niydziela deptalichmy do kupy do kościoła.
– Nō, dobra, szukōm pod „pobōżny”! – pedziŏł świynty Pyjter.
Sznupie tak, zuchtŏ, ale tyż niy poradzi tego chopa znŏjść.
– Tyn wasz chopecek na zicher zemrził, bo jŏ go na isto niy poradza samtukej we mojich papiōrach znŏjść.
– Nō, świynty Pyjtrze! Byli my ze sia bez piyńćdziesiōnt lŏt ze sia do kupy, tōż tyż gynał miarkuja, iże łōn na zicher umrził. – łodrzykŏ baba.
– Nō, tōż gŏdejcie tak zarŏzki! Piyńćdziesiōnt lŏt do kupy, tōż tyż musza go szukać pod... CIYRPIYNTNIKŌMA!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl