Łozprawiŏł mi to kamrat, ftory sie zajimŏ kōmputrōma. Łobsztalowała go znajōmŏ do swojigo starygo kōmpa, ftory – szło tak na isto pedzieć – bōł we stanie śmiyrci „klinicznyj”. I jak to zawdy bywŏ los je fałeszny. Pisała ci razinku swoja praca magisterskŏ kej we tym starawym już kōmputrze „dysk” łodmōwiōł posuszyństwa. Maszina niy poradziōła sztartnōńć. Słychać ino bōło gōśne klupotanie gōwicy. Siednōł se tyn mōj kamrat ze jankornōm fresōm kole nij... cosik tam prōbowŏł pobajstlować. Nō, blank nerwowŏ atmōsfyra w dōma. Wiycie, dziołcha ło czymsik takim jak „backup” (zapasowy plik) blank niy słyszała. A na tym dysku bōła jedzinŏ kopia jeji pracy magisterskij.
Łojciec (hajer na pynzyji, i co ważne, mechaniker fyrdermaszinōw) co pŏra minutek wlazowŏł do izby, przisuchowŏł sie klupotaniu (a możno ino sprŏwdzŏł, eźli aby mode zajimajōm sie ino kōmputrym...) i wylazowŏł. Mamulka tyj freli kajsik cichuśko we winklu ślimtała. Deczko to wszyjsko zetwało. Wynikōw ani za Boga. Launa na isto kiyrhōwnŏ. Na łostatku łojciec tyj istnyj niy szczimŏł tyj szpany. Wlŏz juzaś do izby... Postyrcŏł deczko dugszij niźli zwykowo, posuchŏł jesce rōłz tego klupania dysku, pokryńciōł gowōm... zamyślōł sie... Blank łoklapniōnty poszŏł ku dźwiyrzōm ale na łostatku przełōmŏł sie i ciepnōł do cery:
– Dziołcha! Jŏ wiym, iże wy modzioki wiycie wszyjsko nŏjlepszij, ale jŏ ci gŏdōm – jŏ bych we tyj putni wymiyniōł... łolyj!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl