Zymbok (canarst) spomiarkowôł, iże jejigo nastympnô pacijyntka, starecka, stopieróńsko sie nerwuje i uzdôł, coby jóm czymsik łozbawić, kiej zakłodôł lekarske glazyjki.
– A wiedzóm łóni możno jak sie take lekarske glazyjki robi? – spytôł moreśnie.
– Niy! Blank niy móm anóngu! – łodrzykła starecka.
– Nó, tóż to jes tak – pedzioł tyn dyntysta. – We Meksiku jes budónek ze srogim szaflikym „lateksu”, a arbajtery ze roztomajtóm wielkóścióm swojich graców podlazujóm ku niymu, tónkajóm rajn te swoje gorzcie, suszóm je i syjmujóm gotowe glazyjki, gotowe lekarske rynkawiczki.
Starecka nic a nic sie niy lachła...
– Nó, próbowôłech – pomyślôł se dochtór.
Piyńć minutek niyskorzij, przi napoczniyńciu borowaniô, starecka wypraskła śmiychym.
– A cóż to wôs tak śmiyszy? – pytô sie tyn zymbok.
– Razinku żech se pomyślała, jak tyż to sóm robióne... kóndóny!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl