Rółzczasu jedna starecka sprzóntała, łomiôtała góra w jeji chałpie i znodła pôłnô, chocia festelnie ukurzónô flaszecka. Łobtarła jóm tak letko chadróm i próbowała przeczytać, co tyż to na nij stoji. Łodczytała ino tela: „Kon jak...”
– Nó, pewnikiym to jakisik stary kóniak ftosik sam dôwno tymu nazôd skukôł.
Ślazuje na dół do pomiyszkaniô i gôdô ku swojimu starymu:
– Te, stary, badnij ino, coch znodła na górze. Pôłnô flaszka kóniaku. Pewnikóm festelnie starucnô.
Starzik bliknół ino na ta flaszka i rzyknół:
– Dobra! Dôwej jóm sam i mogymy to zarôzki wysłepać.
Wysłepali côłkô flaszka, poszli na łodwieczerz do prykola i bez côłkô noc wyrobiali jak to chop ze babóm za modych lôt.
Ło rozwidnioku starzik pytô sie tyj starecki:
– Te, Erna, a cóż tyż to bóła tak na isto za flaszka?
Starecka wziyna bryle, łobtarła jóm gynał mokróm lapóm i na łostatku czytô:
– Kón, jak niy poradzi, to nalôć mu pôra kropków na kibel wody...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl