Karlus łodkludzô, łodprowôdzô dziołcha niyskoro na łodwieczerz ku chałpie. Przed bramóm, po łostatnik kusiku, łorôz gôdô do dziołchy:
– Suchej ino! Zolycymy już ze sia śtyry miesiónce. Pódź, wlezymy na jake pół godzinki dó mie. Móm frajnô chata...
– Niy moga, niy moga.... – łodrzykô ta frela.
– Pódź, pódź... festelnie cie prosza! – namôwiô tyn karlus.
– Nó, dobra, ale musza na trzi minutki wpaś do dóm i pedzieć łojcóm, iże wróca niyskorzij.
– Dobra, ale uwiń sie! – zgôdzô sie ze uciychóm karlus.
Dziołcha wkarowała do siyni, po trzech minutkach wrôcô, dowo synkowi kusika i rzykô:
– Nó, tóż idymy wartko...
We tym jednakowóż łoka mrziku łotwiyrô sie łokno ze jeji pomiyszkaniô, wychylô sie łojciec i wrzescy:
– Mariko, do sto pierónów! Nasrać, toś nasrała, a fto woda spuści?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl