Rółczasu jedzie polskô pôra małżyńsko ynglickim cugym. Na prociw siedzi zapostrzity cajtóngym zaczytany Ynglynder. Chop z nôgła sióngô po klapsznita, bo festelnie zgłodniôł, ale jego babeczka go tyrpie i gôdô:
– To blank niymoreśnie tak chopie. Spytej sie go, możno tyż bycie miôł smacysko na ta klapsznita.
Chop klupnół tego Ynglyndera we kolańsko... tyn wychynół zeza cajtónga...
– A możno klapsznita? – pytô tyn istny.
– No, thans... znacy sie dziynki... – łodrzykô Ynglynder.
Chop wećkoł ta klapsznita, chce terôzki szluknóńć tyju, ale jego łoszkliwô baba juzaś go tyrpie i gôdô:
– Suchej ino, jes piónto po połedniu... te boroki majóm wtedy czôs na tyj, możno go porôczymy tym naszym tyjym?
Tyn istny juzaś napasztuje tego Ynglyndera...
– A cup of tea... szlukniesz chopie naszego tyju?
– No, thanks – łodrzykô juzaś tyn Ynglynder.
Baba, ale niy dowo pokój i rzóńdzi dalszij:
– Jo miarkuja, jô wiym... my sie mu niy przedstawiyli, to festelnie niymoreśne.
Chop ino wezdychnół letko, ale juzaś napasztuje tego Ynglyndera.
Tyn ino wychynół zeza tego swojigo cajtónga.. a chop napoczyno:
– My wife, znacy sie... moja starô...
– No thansk... niy, dziynki ... – łodrzykô jak do terôzka tyn Ynglynder.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl