We jednyj wsi miyszkôł ci festelnie jyrny młynôrz, kiery dupczół wszyjske jóngfery i samotne dziołchy we wsi. Rółzczasu przitrefióło ci mu sie to ze ceróm sołtysa. Sołtysa to ci ale niy uradowało i stopieróńsko sie chop wkurwiół. Swołôł zicóng, zebranie, coby tymu łoszklistwu młynôrza zaradzić. We zolu cichuśko. Łorôz zgłôszô sie kowôl, prosty czowiek, i rzykô:
– A, tóż możno tymu młynôrzowi ganc ajnfach wpierdolymy?
Na to łodrzykô sołtys:
– Niy, niy mogymy! Przecamć jes ci to jedziny młynôrz we wsi. Co zrobiymy kiejby łón sie wkurwiół i wykludziół ci sie ze naszyj wsi? Fto nóm bydzie mółka melôł?
Juzaś cicho sie zrobiyło, ale po jakimsik łoka mrziku łodzywô sie juzaś kowôl:
–Nó, tóż chopy, wpierdolymy możno stolôrzowi... tych przecamć mómy dwóch!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl