Baltazar...

Tak jakosik po tyj drugij wojnie światôwyj to ci sie sam u nôs we Chorzowie i na côłkim Ślónsku gynał wszyjsko pometlało. Przikludziyło ci sie sam dó nôs mocka roztomajtych goroli, jedne do roboty, inksze juzaś skuli tego, co możnô jim sie udô samtyjszych wyłónacyć, wyrajtować i ... tak jakosik sie tyn nasz nowy ale ... polski światek kulôł. Na isto, barzij sie kulôł niźli łajziół nikiej szwajcarski buksiok. Bo te richticzne buksioki pokwanckali sie tam, kaj te nasze przôciele sie dziepiyro po dziewiyńćdziesióntym roku wykludziyli. Jak to kiejsik gryfnie rzóndziyli: ciynżkie czasy pedzioł Rus, kiej na puklu zygor niós (na banhów)!
Nó ale, jô niy ło tym kciołech sam łozprawiać. Przikludziół ci sie sam dó nôs na Pnioki we piyńćdziesióntych latach jedyn taki „repatrijant”, kierego mianowali ci Baltazar. Dejcie pozór! Baltazar! Możnô sie we jakigosik nyjgra jejigo mamulka zagawcyła abo co, niy poradza terôzki gynał spokopić. Styknie co rzykna, iże łón blank ci niy poradziół po naszymu cytać ani szkryflać.
Lajter naszyj szuli (terôzki już dupny dyrechtor), mojij „siedymnôstki”, kiej ci sie ino kapnół, co ci tyż jes łón we wercie, posywôł ci go na take kursy dlô tych ci wszyjskich pampóni, kaj ucyli jich cytać i ździebko szrajbować po naszymu. I kiej sie tyn Baltazar wszyjskigo już naumiôł, poradziół naszkryflać: tata, mama, Ala, As i ... posłali ci go we nadgrôda ze inkszymi takimi jak łón na gryfny ałsflug do tyj Warszawy. Przeca boczycie jesce jak to wtynczôs bóło, pra?
Pojechali ci takim srogim ałtokiym we śtyrdziystuch. Kóndowali, wandrowali ci tak côłkóm czelôdkóm po tyj Warszawie. Wkarycyli sie kajsik i do szynku na łobiod, gawcyli sie jak stôwiajóm tyn côłki gyszynk łod Józka Stalina, tyn Pałac Kultury (ftory terôzki nasz jedyn ynglicki minister kce zbulić), pokwanckali sie do jakigôsik muzyjóm a tak blank na łostatek tyn, kiery niymi reskiyrowoł, pedziôł, iże na łodwieczerz pójńdóm wszyjskie do kupy do tyjatru na taki kónsztik, kiery sie mianuje „Uczta Baltazara”. I tu ci sie napoczła komedyjô. Tyn ci nasz istny napocznół ci już przi łobiedzie jachrać sie, roztopiyrzać, ształnować nikiej kóń pod górka, aże naszoł taki jedyn dupny skład, kaj ci sie lajstnół srogô, szykownô biksa ajnlasfarby, takigo biôłygo laku.
Po wieczerzy côłki ferajn pofyrtôł do tego tyjatru. Zicli wszyjskie tam, kaj fto miôł plac łobsztalowany, tam kaj jejigo plac bół na listecku naszkryflany i ino tyn nasz buks, tyn côłki Baltazar, zicnół sie na frajnym placu we blank piyrszyj raji.
Pôra minutek cicho i łoroz tyn dupny forchang poszoł na wiyrch, komedijanty napoczli zwyrtać sie po tyj binie. A łón ino suchôł, suchôł i ciyngiym sie wiertôł choby miôł ci wancki w rzici. Zetrwało to tak jakosik aże do drugigo aktu i łoroz po pałzie robi sie jakosik srogô wija, szelóntanie i takie tam ... nó, styknie, iże sam rzykna, co na tym farbistym forchangu bóło ci srogimi literóma naszkryflane:
„ A dyć uczta sie wy same, bo Baltazar ... już poradzi !!!”
A, iże jo tyn kónsek już łod bajtla bele kaj łozprawiôł (bół to wteda kónsek moc dugszyjszy) tak ci mie placowe kamraty i we szuli, i na placu kole familoka mianowali ciyngiym „Baltazar”, co mi już do dzisiôj kajniykaj łostało!