Jô wiedziôł! Jô blank dobrze miarkowôł, iże tyn prziszły tydziyń bydzie blank do dupy, i to zarôzki możno łod pyndziałku. Wiycie! Bo to jes tak: cowiek, kierymu jesce niy pizło łoziymdziesiónt lôt, to sie we sobota zawdy na jakosik balanga rychtuje, choby możno niy zarôzki kajsik u „Bryki”, abo we jakimsik chorzowskim „VIP-ie” przed Logiewnikami lebo we „Szopynie”, ale zawdy kajś, kaj ze kamratami idzie jakosik gryfnô halbeczka łobalić, możno i ździebko potańcować, i to niy ino – Pónbóczku wybocz mi tyn grzych – ze swojóm staróm. A eźli niy balandrować ze srogóm paradóm, tóż chocia wkarować do maluśkigo szynku, kaj już doczkajóm kamraty i idzie tyż połozprawiać pôrã wiców lebo pospóminać dôwne czasy kej sie bóło gryfnym i modym. Nó, mie to ino te „i” jesce łostało. Nó, i coby pedzieć po takim zapióntku, iże cowiek bogobójnie côłki tydziyń przetrowiół. Łod biydy idzie tyż jesce poszkacić, ale musi być do tego śtyruch, bo we trzech to tyż jes dobrze, ino... blank niy mô fto nalywać i dôwać pozór eźli achtliki niy sóm prózne, a kiejby już bóło blank ze gorzôłóm knap – musi przeca ftoś kacnóńć sie po nowo halba. A wiycie przeca, iże kôżdô flaszecka musi sie skóńczyć, ale jake ci to jes sroge dziwowanie, kiej richtik bydzie śnióm szlus!
Niyskorzij jes niydziela, i ... dupny kacynjamer, taki „tupot biôłych mew” (jak śpiywôł Gołas). Rachowanie eźli to niy pierón niy szczelół we portmanyj i już tyż możno niy styknie do dziesióntego, do pynzyji. Nó, pynzyjô, to za tela pedziane, barzij jes to taki dôwniyjszy taszyngeld. Cowiek, ale ze szprymóm, znacy moc doświadczóny, niy mô ze takóm niydzielóm srogszij utropy, bo przecamć niyjedna już tako łobstoł jak Pónbóczek przikôzôł. A dyć to wszyjskie poradzóm spokopić, co dobro seta i ku tymu biyr ze rantym na sztofie, to tak jak we staroszkowyj powiarce: sznaps ze rana, lepszejszy niźli zana, a stary chyrtóń trza naszmarować i przegurglować.
I yntlich jes już pyndziałek. Gowa choby kastrol ze mydlinami po praniu, we gymbie choby we nachtopie, lynzyk nikiej zola ze tryjtka, pychol niy łogolóny, zoki ci jesce łod soboty, abo możno i łod niydzieli, porozciepowane bele kaj, ancug wisi na sztilu, na berlisku łod mietły a niy na biglu (starô możno niy dała pozór). Dobrze chocia, iże gybis jes tam kajech go we sobota wrajziół... we gymbie, we gymbie... a kaj by miôł być? A na mojij „Józefce” pizło dziesiyńć.
– Możno byś sie zeltru szluknół, lebo kiszki ze bóncloka, to przijńdziesz deczko do sia? – starô idzie ze doradóm.
– Brrrrr, zelter, abo to jô gańś lebo kaczyca, cobych sie we wodzie toplôł... kiej sie ino kapka spamiyntóm, ida do Pyjtra na piwo – padóm opaternie ale blank po cichuśku, coby mi gowa niy pukła.
– I niy rómpluj do pieróna tak tymi tymi garcami, pokrywkóma, niy rób krachu i diosekckiego larma!... jezderkusie, moja palica!...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl