Naszygo cwergowatego prymiyra (dôwnego) Jarosława Srogigo Kaczyńskigo zatrzasło we katastrofie drógowyj. jego duszycka przifurgła do niyba, do świyntygo Pyjtra, kiery mu zarôzki szykownie pedziôł:
– Witóm gryfnie! Ale przodzij muszymy cosik wyrychtować ... Tak drugda widzymy sam u nôs prymiyrów, iże niy sómy istne, co tyż mómy ze cia zrobić. Szef kce, cobyś spyndziół jedyn dziyń we piekle i jedyn dziyń we niybie. Zatym bydziesz musiôł łobrać sie plac, kaj bydziesz kciôł spyndzić côłko wiyczność.
– Dyć żysz jô już uzdoł kaj kca być. Jô kca być na isto sam w niybie! Przecamć ci u mie jes nôjwiyncyj posłów, ftore sóm barzij papiyske niźli nasz łojciec świynty!
– Żôl mi, ale my mómy sam swoje zakóny.
Świynty Pyjter kludzi Jarosława Srogigo do berkmóńskij szoli, kiero go bydzie wiyźć do piykła. Kiej ino sie łozewrziły dźwiyrza, znod sie łón na srogim, szykownym „polu golfowym” (gynał na takim, jak tyn Miro Drzewiecki na Floridzie). Klara blyndowała na niybie bez jednyj mrokiywki i bóło pieśliwe kajś kole dwacet piyńć gradusów. Hań tam stôł szumny budónek tego „klubu golfowygo”. A wele tego stawiyniô jes jego faterek, kapelónek Rydzyk (mianowany Radiopiernikym) i prymiyr (tyż już wyciepniynty ze wszyjskich szteli) – Jan Olszewski. Jes i kielanôście ludzi ze naszyj polskij prawicy. Wszyjskie sóm szczysne, galantnie łoblecóne i wysztiglowane chocia, ździebko frajnie. Kroczajóm ci ku niymu, łobłopiajóm libeźnie i napoczynajóm sakóm-pakóm spóminać, co tyż to kiejsik bóło, co sie dziôło, chichrajóm sie i rajcujóm. Zbajstlowali sie jakisik szpil we tego „golfa” a niskorzij szumnie łobiadowali i to ze „kawiorym” i inkszymi „homarami”. A dzioboł jim dôł jesce forszlag. Eźli by możno kcieli cosik jesce pomaszkycić i naćkać sie ajzami ...
– A szluknij ino jesce tyj „margherity” i łoddychnij sie jesce po tym łobiedzie !
– Łoch, nó ... , jô niy moga nic szluknóńć. Jô przisióngnół forgot, iże niy byda tak jak mój bracij słepôł te roztomajte „małpki”..
– E tam, kamracie, przeca to jes piykło. Môgesz ćkać i słepać wszyjsko, i niy miyj bobków, bo sam świynty Pyjter nicego niy ujzdrzi. Łod terôzka bydzie ino corôzki lepszij! – skwolajóm kamraty.
Kaczyński wysłepôł ta „margharita” i miarkuje, co tyn côłki Lucyper jes richtik galantny. Jes użyty i moreśny, łozprawiô roztamajte świńskie wice i jes festnie szpasowny, i srogi śniego wicman i kocynder.
Wszyjskie bawiyli sie tak dobrze, co niy dali pozór, kiej jim tyn czas tak wartko ślecioł ... Na łostatek prziszła ta godzina, kiej trza bóło łodyjńść. I juzaś go wszyjskie przociele łobjimali, łobłopiyli i Jarosław Srogi wsiôd juzaś do tyj szoli wjechôł na wiyrch do niyba.
Świynty Pyjter już sie go niy poradziół doczkać i styrczoł we antryju do niyba.
– Nó, tóż terôzki czas na byzuch w niybie – rzyknół mu Starzik i łodewrził dźwiyrze tego niyba do mola.
Bez dwacet śtyry godziny Kaczyński musiôł sie kamracić ze Turowiczem, Giedroyciem, Maciejym Szczepańskim, Kisielewskim i inkszymi takimi. I z całym tym kamractwym, z kierymi szpacyrowali po Polach Elizyjskich i łozprawiali ło czymsik barzij gyszpantnym niźli pijóndze, a ku tymu wszyjskie do sia byli ze srogóm zocóm i reszpektym. Żôdnego przisrowania, żôdnego świńskigo szpasu; żôdnego szykownego budónku jakigosik „klubu” ino ajfachowo jôdłodajnia. A beztóż, co te ludzie niy przinoleżeli do bogôczy, do festelnie zabranych, niy znod sam żôdnego dobrze wywołanego, nifto tyż śniym niy połozprawiôł i niy poznôł, co łón ci jes jakosik isto i wercito perzółna.
Gorzij! Pónbóczek bół podany na jakigosik „hippisa”, kiery fórt ino rzóndzi ło „wieczystym pokoju” powtôrzô sztyjc i jednym ciyngiym stare powiarki:
„Wyrzynóńć handlyrzy ze Świątyni”.
„Procnij bydzie bogoczowi wlyjźć do mojigo królestwa, niźli kameli przeciś sie bez ucho ze sztiknadli”.
Kiej już tyn dziyń miôł zbyte, świynty Pyjter wróciół sie nazôd i rzyknół:
– Nó, Jarosławie, terôzki musisz wybiyrać.
Kaczyński pomedikowôł kwilka i łodpedziôł świyntymu Pyjtrowi:
– Jô nigdy niy miyniół, iże tak wybiera. Ech... dobra. Tak sie miarkuja, co niybo jes gyszpantne, ale rzykna, iże byda barzij szczysny i frajny we piykle, pojstrzód mojich kamratów. Świynty Pyjter łodkludziół bół go aże do tyj grubiannyj szoli i Jarosław Srogi nazôd sjechôł do piykła ...
Kiej ino dźwiyrze tyj szoli sie roztwarłi, znod sie łón na pojstrzodku srogij platy, wygoranyj i próznyj, a naobkolo bóło ino hasie, bele jake habozie i industrijowe abfale. Festelnie przelynknióny ujzdrzôł wszyjskich swojich kamratów sknółtlowanych ketami ze żelazła, jak po klynczóncku zbiyrali te habozie i wciepowali je do takich srogich côrnych miechów. Jak bakali choby nojynte przi nôjgorszyjszyj robocie. Kwiynczeli i wajali na te swoje procne żywobycie a grace i pychole mieli côrne łod marasu i roztomajtego smyndu, kiery wylazowôł ze telich kastrolów we kierych parszczyli sie duszycki inkszych pierónowych chacharów, bezkurcyjów i łoszkliwców. A dzioboł, tyn côłki Lucyper wartko przimyknół sie ku niymu i łobjimôł go za plyco jejigo ciciatóm, szkuciniatóm i smrodlawów gracóm.
– Niy poradza poszkopić – mamrôł zestrachany Kaczyński a wyglóndôł jak rapitółza we giskanie. – Kiejżech sam bół wczorej, bół plac do tego modernego „golfa” i gryfno gospoda ze maszkytnym jôdłym. Ćkali my „kawior”, „homary” i inksze szpecyje, i słepali my roztomajte szykowne gorzôłecki. Podskakowali my choby hazoki na zogónie i szumnie my sie bawiyli ... A terôzki uwidziôłech ino pustynia nafolowano roztomajtóm belówóm i wszyjskie wyglóndajóm jak trzi śćwierci do śmiyrci.
Dzioboł badnół sie ino tak na niygo i szeptnół mu do dakla po cichuśku:
– Wczorej my sam mieli srogo k a m p a n i a w y b o r c z o; a dzisiôj tyś wotowoł (głosowôł) na nôs! Wybrôłeś!
A my tyż bydymy chnet mieli: po kielónku i do welónku, prôwda?
Samo życie!
OdpowiedzUsuń