Tydziyń pynzjónisty (5)

A jes ci u nôs jedyn taki dochtór, za zgniyły coby we lazarycie robić, a kiery – coby żôdnymu niy zaszkłódzić – zawdy jakiesik pile abo inksze medikamynty szrajbnie i... wszyjskie ółmy go kwôlóm. Tyn Ziga tyż!
Ida dalszij. Na winklu kole dôwnyj drógeryji łod Kryształkiewicza (terôzki jes tam masôrz) zasik pôruch styrcy. To już grubiôrze, kierzy tyż ciyngiym sie dziwujóm, po jakiymu nasze wóngle jes take wertowne, gruby zawiyrajóm a Czechy niy dosik, iże dó nôs posywajóm, to jesce na łostuda łotwiyrajóm nowe gruby a... wszyjskie my do kupy wlejźli do tyj samyj Ojropy. Cosik mi sie zdô, iże na trzyźbo to wszyjsko niy idzie spokopić, wszyjsko pochytać...
Nó, tóż to, co móm we zwyku: małe piwo i seta driny! Pyjter już nalywô, bo jes zawdy mónter i wszyjsko kapuje, a niyskorzij...
– „... Gorolu cy ci niy żôlllll...”
Możno i żôl, żôl, ino iże pijyndzy, jesce możno leberek – i... do sto pierónów na isto nikaj niy jada!
Pióntek. Dôwnij to bół szpas, starka abo mamulka posywali (mie abo bracika) do Pióntkowyj po żur za pióntka. Boczycie: za pióntka żuru łod Pióntkowyj we pióntek. Byli czasy, aże byli. Terôzki już niy ma staryj Pióntkowyj ani staryj Pytrauski, ino jedna takô styrcy we ajnfarcie ze rubóm kamratkóm ze kwiôtkóma. Znôcie to, znôcie? Wszandy sam na Ślónsku tak terôzki jes. A żur smakuje gynał tak samo i we Lipinach, i we Piôśnikach, Świyntochlowicach i Rudzie jak i sam u mie na Pniokach. A tyn czas ciurliko miyndzy palcyskami; dziyń za dniym, tydziyń za tydniym a za tym tydniym inkszy jesce tydziyń i miesiónczek za miesiónczkiym, i tak do usranyj śmiyrci!
We „Józefce” glingajóm gloki. Myrcik ze krziżym, maluśki kapistrant wiedóm kamrata Ernsta na kiyrchow... piyńćdziesiónt siydym abo łoziym lôt mu pizło, niy doczkôł ani kiej mu synek skóńcy sztudiyrować... Już sie niy tropi, już mu niy jes żôl tego zasranego życiô... Już mu dmuchoce festelnie zagrali tela, co niy zatańcowôł już nikiej tyn Maciek ze śpiywki.
Sobota. Cosik niyhersko mi jes, ale niy dziwota... skórka my łoblywali. A jakô gryfnô ryjda, szykownô egzorta ciepnół grobym nasz Farorz, moja Elza to niy gôdóm, zawdy miyntko bóła, ale i nasze kopidoły tyż sie poślimtali. Ernst to bół dobry karlus. Niy jednymu seta łobsztalowôł bez proszyniô. A we szkata jak łón grôł. A dyć côłki wieczór my spóminali jego rajcowanie przi kôżdym szpilu, jego zowcite ałsdruki: niy nynej, niy, bo to szkat a niy babskie barchany, kiej bydziesz taki nôgły, to sie ino diosi bydóm radować. Nó, tóż nasuj, nasuj! (Inksze gôdajóm nasyp lebo beszóng!). I tak jak to łod zeszłyj soboty.
A gôdôłech, co mi sie zdôwało, iże tyn tydziyń bydzie na isto łoszkliwy...
Krrra, krrra, krrra... dej pokój Ojgyn, niy krakej... A tydziyń juzaś forbaj!!!