A cobych jô to wiedziôł... musiôłech być niy blank mónter. Ło Jezderkusie! Ale mie zasik we palicy tómpie. Możno ze starości.
– Co tam jamrujesz, iże ze staróści, łod utropiyniô – wyrcy ze antryja starô. Jake to ty tam môsz utropiynie, możno ze kim gorzôły sie nasłepać.
E, tam, cicho być, niy fandzôl tela... „Polityka” jes, „Forum” – jes i te dioseckie „Nie” tela, co festelnie utoplane. Pokiel co, niy wylazyja ze tego prykola, aże wszyjsko przecytóm. Ino, kaj jô móm brele?
– Elza, kajsik mojich breli niy ujzdrziłaś... a możnoś mi je na łostuda skukała?
– Jô tam za twojimi brylami niy łajża, kajś je wetkôł, tam je môsz... dzisz? Sam na szrancku we antryju leżóm... ino zapultane choby je ałtok flapsym łobciepôł.
Szczwôrtek. Klara wylazła, nie ma zimno jak przi zimnych zegrodnikach, nó i trza by możno kajsik wykludzić sie ze chałpy, coby do imyntu niy zakisnóńć. Hmm, cosik chudy mi sie zdô tyn mój portmanyj.
– Elza, a niy wytargałaś mi jakisik betków ze mojigo bajtlika?
– Ty mamlasie diosecki, ty bezkurcyjo, a gorzôła bez te śtyry dni to ci kamraty stôwiali? Mie bydziesz take gupoty łozprawiôł? – cheba już fest znerwowanô moja Haźbiytka wrzescy ku mie ze antryja.
Kamraty, kamraty, a bo to kiery ci cosik łobsztaluje, cheba, iże ujzdrzi, co ty mu niyskorzij côłkô halbecka postawisz, kamraty... kamraty...
Ida, inoch dzisiej jakisik lekuśki, i gowa tak niy tyrpie, musi druk jes dzisiej inkszy, bo po jakiymu jes inakszij niźli wczorej, zawczorej?... Gorzôła? Jakô gorzôła, te pôrã sznapsów? Nó, możno niy ino pôrã ... ale co tam... Tam na wiyrchu na tyj Wiejskij łostuda jak sto diosków, wszyjskie sie chatruszóm, wadzóm, łobciepujóm flapsym i rychtujóm sie już bezmać welónku.
Moja starô gôdała, iże kiej tak kukô na ta telewizyjô, to ji sie zdo, iże lajstła sie jakiś gryfny plac we cyrkusie tela, co do richticznego cyrkusu trza jakiesik betki zabulić a tyn we Syjmie to jes blank „gratis”. Gôdajóm ło welónku a tak na isto to żôdyn śnich niy kce sie łod tego wercitego zesla łodchlastnóńć. Kôżdymu sie zdô, co ino jego ludzie, wyborce wywelujóm, bo ino łón ta naszô Polska poradzi wyrychtować.
– Sergust chopy. Coście take markotne dzisiej, kipnół fto abo co? – prziwitôłech kamratów ze kierymi bakołech we werku, na „Kościuszce”. Wszyjskich ci nôs wysztuchli na ta drabko pynzyjo, na te côłkie iptowate „świadczynia”.
– E, tam, nic sie niy stanyło, ino mie dzisiej jakosik leberka sztinkrujóm i jscać niy poradza – pedzioł Ziga, piyrszy sekretôrz (dôwnij, dôwnij). – A u naszyj dochtórki raja choby dôwnij we tym mónopolu, sam na winklu, po gorzôła. Tela, iże po gorzôła zawdy sie ze jakómsik uciechóm stôło a u dochtora... to niy idzie pedzieć. Naobkoło roztomajte zasmarkańce, bo to i gripa, i jakiesik kucanie, charlanie i co by tak jesce niy bóło.
Bo Ziga, kiej rano sztreknie sie ze prykola idzie zarôzki do łokna i gawcy ci sie gynał na nasz knapszaft, i tak ci medikuje: możno mie co boli, możno mie kajsik szczyko, abo możno... żôdne możno, ino zarôzki wartko pyndaluja do dochtora, łón pewnikiym mi cosik nojńdzie, jakiesik choróbsko abo co.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl