Blank staro gyszichta...

To bóło jesce za staryj Polski ale już blank przed tym, kiej tyn diosecki Adolf wkarycół sie sam dó nôs do Polski. Francka Kopycioka napytali nôjprzodzij do stowki a niyskorzi wziyni go ci już do wojoków, do miymieckigo wojska. A, iże łón blank niy poradziół po miymiecku gôdać, ani tyż nic nie poradziół we tym ichnim lynzyku spokopić, miôł borajstwo mocka utropy i zgryzki. Nó ale, jejigo kamrat Bercik łod Majzlinyj poradziół deczko po miymiecku i na te Franckowe wajanie pedziôł boł tak:
– Nic sie Francek niy trop, jô cie naucza chocia tela, cobyś aby móg sóm tymu feldfyjblowi lebo jakimuś oficyjerowi łodpedzieć, kiej sie cia bydzie ło cosik tam pytôł.
Nó, i łoba kamraty napoczli łod zarôzki ta nauka.
– Jak sie mianujesz? – pytô sie Bercik.
– Francek Kopyciok !
– Suchej chopie! Niy mogesz gôdać Francek ino Franc!
– A łodkany ty sie wandlujesz?
– A jô to łod Bytónia!
– Niy mogesz godać, iże ze Bytónia ino ich bin aus Beuthen !
Nó, i tak tymu Franckowi tyn Bercik wszyjsko co potrza po miymiecku tuplikowôł aże sie Francek cegoś tam naumiôł. Ale, coby sie Francek niy majtnół we gôdce zrobiyli sie proba tela, co już blank po miymiecku. Nó, i niyskorzij jechali dalszij ze tym koksym.
– Wie alt bist du? Jaki jeżeś stary ? – pytô Bercik. – Musisz łodpedzieć, iże: ich bin zwei und zwanzig Jahre alt.
– Niyskorzij cie tyn oficyjer spytô jak dugo jużeś jes przi wojôkach? Wie lange in der Armee? Na to mu rzykniesz, iże côłkie dwa lata – ganz zwei Jahre. Na łostatek moge sie cia jesce spytać eźli twoje łojce jesce żyjóm? Leben euer Erzeuger? – to na to łodrzykniesz, iże ja.
Nó, i Francek do kupy ze Bercikiym przetrajniyrowali to jesce ze pôra razy i Franckowi sie zdało, iże już wszyjsko pochytôł, wszyjsko spokopiół. Tela, co to wszyjsko bóła gôdka jak papagaje gôdajóm, bo ci nic ze tego niy miarkowôł.
Nó, i kiejsik ło szaroku przijechôł do kasarni jedyn major. Robi eksycyrka, gawcy tak po wszyjskich, i na łostatek widzi mu sie Francek Kopyciok.
– Komm zu mir! Podyjńdź sam ku mie – rzóndzi po miymiecku.
Bercik go dugnół we ziebra i Francek polôz ku tymu majorowi.
– Wie heiβt du? Jak sie mianujesz? – spytôł tyn oficyjer.
– Franc Kopyciok.
– Woher bist du? A łod skónsi żeś ty jes?
– Ich bin aus Beuthen – łodpedziôł prawie Francek.
I terôzki tyn major miôł sie spytać: A jakiś to jes chopie stary, i to se Francek gynał boczół. A ty ci tyn major sie go pytô:
– Wie lange in der Armee? Jak dugo żeś sam jes przi tych wojôkach ?
– Zwei und zwanzig Jahre! – łodpedziôł jak sie naumiôł Francek.
– Wie alt bist du? A jaki żeś to jes stary chopie? – pytô sie dalszij tyn major.
– Zwei Jahre!
Tyn major tak sie dziwo na Francka, łobziyro rest wojôków i tak blank po cichuśku gôdô:
– Abo jô jes gupielok, aboś ty jes świtnióny ?
– Łoba my sóm – pado Francek i styrcy kóntyntny, iże na wszyjsko umiôł tymu majorowi richticznie po miymiecku łodpedzieć.