Tydziyń pynzjónisty (3)

A ftoby sie tam na nie zaziyrôł, przeca szwarne dziołchy to niy do łoglóndaniô sóm ino do... nó, co wy wiycie, a jô miarkuja.
– I niy nerwować sie, niy gorszyć, bo moge być jesce jedyn hercszlag i bydzie po ptôkach! – to tyż jesce tyn dochtór.
Jak sie niy nerwować, kiej te dioseckie angyjbery we Warszawie, ze tym jednym ze tych maluśkich cwilingrów machlujóm, iże tego sto amerikańskich stolôrzy tak by tak ci do kupy niy poskłôdô.
Nó, toż tómpia sie tak blank polekuśku ...
– A pochwôlóny pani Jóndercyno, pochwôlóny.
– A dziyń dobry (to juzaś jedna starô gorolica!) panie Ojgyn. Licho jakosik wyglóndôcie, panie Ojgyn, aże licho. Możno jakô utropa ze swojóm staróm môcie, abo co?
Abo co? Abo by cie gańś świtła starô murchlo. Licho wyglóndôcie, panie Ojgyn. A ty jak wyglóndôsz? Z dupy ci sie gramoły sujóm a łoziymnôstka ci sie markiyruje.
– Niy, niy, frau Jónderko – łodpedziôłech szykownie. – U mie wszyjsko jes do porzóndu. A u wôs? Chop dalszij słepie i wyrôbiô na siyni we waszym familoku (a môsz diosecko hyrpo!)? A tyn kalny ślyp to tyż skuli niygo, jakô fanga Wóm prziwalół?
Poszła, pofurgła choby dziobła uwidziała. A na winklu, kole masarza styrcóm już kamraty. Tela... co mie dzisiej jes niy za za tela do gôdki. Ale, do Pyjtra wlejza. Możno szkaciôrze już tam tyż ci bydóm.
– Niy, niy, chopy jô dzisiej niy szkaca, bo musza ze staróm niyskorzij pójńść do miasta, coby zabulić za ubezpieczynie – ekleruja szykownie.
– Nó tóż ale zicnij sie ino, Pyjter już przecamć leje... ty dowosz... fto je terôzki na przodku ... rajcuj a niy nynej, abo grómy abo wancki chytómy?
Nó, i mómy już... strzoda.
Wezdrzijcie sie ino, jak tyn czas śleciôł? Ani sie cowiek pozdôł a już ci mómy poła tydnia. Te dni, tydnie, miesiónce przeciykajóm miyndzy palcyskóma... ludzie! Jak tyn czôs wartko tyrô... nó ja, dziepiyro miôłech Abrahama, a sam ci mi już pizło szejśćdziesiont piyńć lôt. Nó, niy cobych sie cuł stary... stary to jes ino kóń... ale cosik tak choby barzij we kostyrach targało, łajzić już tak wartko tyż niy poradza ... ale co tam, niy byda jamrowôł, boch przeca lôt mojij świekry niy docióng, to i gôdać niy ma ło cym, pra?
– A cóż ty łochyntolu diosecki tam tak jamrujesz pod fusiskiym? Wstaniesz to yntlich ze tóm rzicióm ze prykola i chycisz sie jakisik roboty abo niy? – słysza jak ze kuchynie wrzescy moja starô.
Ino, co tyż sie przidarzyło? Przecach ino na pôrã minut zicnół ze szkaciôrzami a sam już jes szczwôrtek. Niy poradza tego gynał spokopić.
– Elza, a jakisik cajtóngów toch niy miôł wczorej ze sia?
A miôłeś, miôłeś inoch je musiała na góra do wysuszyniô zasmycyć, bo byli ci côłkie ze marasu... prasknółeś kajsik do flapsu abo co, bo i galoty, i jakla na rynkowie byli festnie zmaraszóne? – bali już barzij zgodliwie pedziała moja baba.