Kejsik we Tatrach nad takóm srogóm tifóm, nad przepôścióm wisieli na sznórze jedynôście ludzi; dziesiyńć chopa i jedna baba. Ta sznóra niy bóła ci jednakowóż za tela sztramsko, coby wszyjskich, kierzy na nij wisieli, zdziyrzeć, coby wszyjskie mógli łobstoć na nij. Ftoś musiôł sie tyj sznóry puścić, musiôł by sie łod tyj sznóry łodkuplować, coby rest do kupy niy śleciôł na złómanie gnypa. Po jakisik kwilce baba gôdô, co łóna sie łod tyj sznóry łodkupluje, bo przecamć wszyjskie baby sie zawdy za wszyjskich, za dziecka i za chopów we jejich żywobyciu poświyncajóm. Bez łoka mrzik bóło blank cichuśko i łorôz wszyjskie chopy napoczli klaskać.
Nó i stało sie. Miarkujecie, prôwda? Wszyjskie chopy ślecieli a baba łostała i ino łóna samiuśkô sie retła.
I tu trza zawdy chopy dôwać pozór ! Na isto chopy niy idzie zawdy i wszandy prziklaskować wszyjskimu, co tyż to baby wypokopióm, co tyż baby we jejich palicach wyśtudiyrujóm! Miarkujecie to chopy?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl