Tu mi sie spómnioł taki fal, kiery sie przidarzół Bercikowi łod staryj Majzlinyj. Tyn Bercik ze takim jednym istnym poprali sie po pyskach aże wylandowali we gyrichcie, we sóndzie.
– Suchejcie gizdy – pado sóndca – môcie mi tu zarôzki, jak na spowiydzi, pedzieć skuli cego żeście sie tak pochatrasiyli?
– Abo, panie syndzio – gôdô Bercik – tyn gorol mie sponiywiyrôł. Łón mie ganc łobraziół; jak sto pierónów sponiywiyrôł i sprzezywôł.
– A jak wôm panie Bercik ubliżowôł?
– Anó, pedzioł mi przi ludziach „hałdujudu”.
– Nó przeca to niy jes łobraza. Łón wôs panie Bercik ino pozdrowiół po ynglicku (how du you du?). Myśla, iże niy ma łobrazy i mogecie sie zgodliwie grace podać i dalij sie już niy gorszyć na sia.
Tak tyż łóni zrobiyli, ale już przi dźwiyrzach Bercik sie tak medikuje:
– Możno łón mie i pozdrowiół tyn gorol, ale czamu pedziôł mi na łostatek ty... „złómany”?
Nale, tak to już jes, co niy jedyn słyszy, iże gloki glingajóm, ino niy poradzi spokopić we ftorym kościyle, prôwda?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl