Forcugi...

Spómiôł mi sie tukej fal, ło kierym zawdy mój Tatulek łozprawiali. Bóło ci to przed wojnóm, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowoł zawdy, coby kciôł kiejsik nojść kobiyta, kierô by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszô, coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie bóła srogóm damulkóm, „damą”, we kuchni coby wdycki bóła dobróm kucharyjom, a kiej bydóm łoba same, we prykolu, coby bóła dlô niygo dobróm zolytnicóm.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na dródze, kiej łoba mieli już te „warszawy” i pytô sie go cy już ze takóm frelóm sie spichnół?
– O, ja! – pado tatulkowy kamrat – Znodech, kiejech ci w nia wkarowôł na cerwiónym świytle, tela ino, co te wszyjskie forcugi mô ździebko na łopach.
– Niy godej – dziwujóm sie mój Tatulek – a po jakiymu na łopach?
– Anó, Georg, dzisz to je tak... we dobryj asiście, towarzystwie to łóna je richtik szykowno zolytnica, we kuchnie juzaś to ci je łóna srogo, pieróńsko paniczka, polsko „dama”, a kiej my sóm same we prykolu, to łóna jes na isto festelnie dobro ... kucharyjô.