Starô Myrcicka musiała pokwanckać sie do jeji szwestry ze Bytónia sam dó nôs, do Chorzowa. Przikwanckała ci blank polekuśku sie na haltynsztela, na taki bankowy przistanek „szóstki” na „Pogodzie”, wlazła rajn, ale łostani rôz jechała ci bankóm, kiej jesce szafnerki byli we bance ze tymi dinksami, wichajstrami na cyckach, ze kierych szkyrtali drobniôki. Wlazła, gawcy, a sam żôdnyj szafnerki ...
– Możno fto mô jakisik bilet, cobych mógła dalszij jechać? – pytô sie we tyj bance starô Myrcikowo.
– Jô sam móm jedyn, moga wóm skalić! – pado jedna istno.
– A co jô móm ze tym biletym sam zrobić, kiej niy ujzdrzałach żôdnyj jesce szafnerki?
– Sam go dejcie! – pedziała ta istnô i skôzała na „kasownik”.
Myrcicka tak kukła, pogawcóła, podlazła ku kasownikowi... i jak ji ta drugô baba kôzała, napoczła gôdać:
– Jô jada do mojij siostry Rółzy, do Chorzowa na Pnioki... – pedziała na côłki karpyntel do tego ci kasównika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl