Gawca ci jô sie kiejsik z łokna i widza jak synek łod naszyj Gryjtki leci z bekiym do chałupy. Wylôz żech na słody i pytóm sie go opaternie:
– Cóż ci sie to stało Zeflik? Czamu tak ślimtôsz?
– Bo pón rechtór piźli sie motkiym we palec – ślimtô dalszij tyn najduch.
– Przeca skuli tego ty niy musisz sie tak mazać – padóm mu na to.
– Nó ja, panie Ojgyn. Jô tyż nôjprzodzij żech sie festelnie chichrôł. Ale po tym chichraniu to mi rechtór zeprali rzić.
I kiejech już dokuloł sie do tyj rzici, to mi sie sam terôzki jesce spómniało jak ci to kiejsik nasz maluśki kapelónek ze mojij „Józefki” prawiół egzorta dwióm bajtlóm z naszyj ulicy, kierych scôpiół jak jedyn drugimu łozprawiôł ło... rzici.
– Wiycie gizdy, gôdanie tych wszyskich szpetnych ałsdruków to wielgi, aże srogi grzych. Cobych już wiyncyj tych łoszkliwych słówek niy słyszôł. Miarkujecie to?
Na to jedyn z tych śpików pytô sie kapelónka a pod nosym sie lacho:
– Prosza ksiyndza, cy dupniyjszy grzych to gôdać rzić, cy nakopać do rzici?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl