Dôwnij to tak po prôwdzie nôjlepsze tygliki, żelaźnianne, ale take, kiere na isto niy rościały, byli łod Cyganów, abo – jak sie terôzki gôdô – łod Rómów. I tu mi sie spómniôł taki fal:
Szoł ci rółz bez wieś Cygón i trefiół chopa, kiery styrcôł przed chałupóm i ciyngiym gawcół w niybo.
– A cóż wy tak kukocie we te niybo? – pyto Cygón.
– A dyć móm ci siano na polu i tak sie gawca eźli sie te chmury do jutra stracóm, eli niy? Wisi to wszyjsko w lufcie dosik dugo już.
– Wiycie, moga wôs hilfnóńć bo poradza wróżyć, planetować. I kiejbych tak móg wlyjźć do wôs na góra, to możno bych móg cosik wiyncyj pedzieć – gôdô tyn Cygón.
Chop uradowany zgodziył sie, Cygón wlôz na góra, gawcy a sam same szpyrki, szołdry, wuszty i co tam jesce. Łobejzdrzôł sie to wszyjsko gynał, ślôz i gôdô:
– Wisieć to wisi, ale tak sie medikuja, co do jutra to sie na isto straci. Bali wiym, iże na zicher sie straci.
Pampóń rôd festelnie, napytôł Cygóna na wieczerzô a niyskorzij dozwolół mu przespać sie we stodole. Wczas rano rychtuje sie chop do świeziyniô, skludzyniô tego siana, co to je miôł na polu a sam ci jego baba napoczynô jamrować, wajać, iże wszyjskie szynki, szpyrki, szołdry i wuszty straciyli sie z góry, dziobli je cheba wziyni. Na isto prawie miôł tyn Cygón, kiery jejim wróżół, iże to co wisi, to sie na isto straci, pra?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl