Pech....

Ze przirodzónym pechym jes tak, jak we tym jednym starym wicu:
Bezludnô wyspa na kieryj łozprawiajóm dwa utropiyńce:
– Wiysz, tyn szif na kierym żech sie miôł do Hameryki dostać, rypnół ło góra lodowô jak tyn „Titanic” i tyż ci wartko napocznół sie topić.
– Nó, i co?
– Trza mieć stopieróńskigo pecha coby trefić na takô przileżitość...
– Po jakiymu tak gôdôsz?
– Uwidziôłech ci we wodzie gryfno kiecka, taki szachowany, kraciaty faltynrok. Fuknółech nazôd do tyj wody i wycióng żech, wysmycółech ci na piosek... Szkota!
Bo kiej tak cowiek gawcy naobkoło, to na isto zdô sie co tyn côłki Bertold Brecht miôł prawie:
„Niy wieda, co jest srogszóm zbródnióm – gróntować, postawić jakisik bank, abo go łobrabować.”
I klapuje to wszyjsko sam u nôs, pra ? Czy dziyrżyć to, co ludzie przi welónku dali, lebo nachapać sie podwiyl sie jesce zdo?
Nale tyż sie idzie drzistnóńć festelnie jak jedyn mój kamrat;
– Słyszôłeś, słyszôłeś? Bezmać Zefel za kusika, kiery dôł Rółzie łod Majzlinyj erbnół, co tam erbnół? Skôzali go we naszym gyrichcie aże na côłke śtyry tydnie heresztu!!!
– Co to jes śtyry tydnie? Mie do pieróna za te same skôzali we mojim kościyle, we „Józefce” na ciynżkie dożywocie, na... „małżyństwo”!!!!