My Polôki, a łosobliwie Ślónzôki mómy pierónym rade być... łoszkliwcóma. Mómy stopieróńsko rade zagiździć życie przocielóm, znôjómym i... blank ci niyznôjómym, do łostatka cudzym. Nó, tóż jô móm sam na pozoryńdziu pôra knifów, dziynka ftorym przociele i znôjóme ustanóm ci chopie gôdać: pyrsk!
Nasztaluj farby we twojim telewizorze, we twojim fernzyjerze tak, coby wszyjske ludzie u cia we góścinie mieli zielóniate fresy, i zatym wytuplikuj dómownikóm, iże na tyn szimel lepszij widzisz.
Kiej ci przijńdzie skuplować dokumynta takim wichajstrym do zepniyńciô papiórów, druknij zawdy w pojstrzodku szkartki.
Przed łoddaniym ksiónżki we biblijotyce, naszkryflej na łokłôdce, jaki ta ksiónżka mô fajrant, jaki jes jeji szlus.
Eźli môsz jakigo psiôka dóma, dej mu na miano: PIES.
Kiej nałónczôs łozprawianiô wica przepómnisz rikszlus (puenta), brandzluj, certol sie jak nôjdugszij, ale dôwej côłki czôs do wymiarkowaniô, iże łostatek wica jes pierónym świński.
Na parada, naskwol kroczej szłapa w szłapa za łobranym piechciôrzym to tyż naskwol dezinkifiyruj wszyjsko, co tyn istny tyknie.
Titej gymbóm „bip, bip, bip” na côłki karpyntel kiej jakosik spaśno, fetownô baba idzie do zadku.
Zawdy nadgryzej kuglszrajbry, kiere ci ftosik uprzyjmnie borgnół.
We szynku abo we kafyju nastôwej coby ci dali ibrichny zesel dlô „kamrata, ftory zarôzki sie przikulwitô”.
Kiej zmierznie ci już sie do imyntu łozprôwka ze cudzym chopym, kiej go już môsz pôłnô rzić, psztryknij palcyskóma w dakle. Na napoczniyńcie – we swoji.
Kiej ftosik rachuje we pamiyńci, wywrzeskuj cufalowe ciferki.
Kiej juzaś jedziesz perzółnynaufcugym, windóm we srogszyj asiście, prziciskej wszyjske knefle a ku tymu tańcuj we rytmus muzyki ze lauszprechera. I pamiyntej, coby druknóńć knefel „stop” miyndzy sztokami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl