Wilijnô noc...

Bóło to we Wilijô. Suło śniygym i bóło diosecko zimno. Ździebko zetrwało, kiej my ze bracikiym wykulwitali sie ze naszyj „Józefki” ... niy, niy coby my byli na sztajfnych szłapach, chocia deczko my tam przi wieczerzy szlukli, ino niy kcieli my sie ryć choby sorónie nikiej te, co jejim bóło drap, kierzy sie wartko uwijali do szinki lebo szołdry i do sznapsa, a kierym jich zółwizół bóło już cuć. Tómpali my sie tak pomaluśku kole płota łod smyntorza przi „Józefce”, eknyli my sie na zegródki, a iże mieli my ze sia gryfnô halbecka, kcieli my sie zicnóńć kole lałby kaj Józik Gmyrek do kupy ze starym Neumanym, cichtowôł briwy, pulty, cukrówy i inkszo gadzina. Sznuptychlóm ściepnółech ta kupa śniega ze gnotków, bo śniyg przi dźwiyrzach bół ci już łodszałflowany, blyndnółech fónclóm eźli bez cufal ftosik sie sam niy skukoł i już my mieli wlajzować rajn, kiej łoroz słysza zachrapociały głós:
– I cóż wôs sam gizdy pieróńskie prziwlykło?
Wejzdrzołech sie na bracika, ale łón ci przeca takigo sznapsbarytóna niy mô. Kuknółech w lewo, kuknółech we prawo, nikogo żech niy uwidziôł, nó tóż ryja sie do lałby...
– Pytołech cie ciarachu, co wôs sam wlece? Zasik bydzicie słepać ta gorzôła jak zawdy przi szkacie, a niyskorzij to ino bydziecie sie wadzić choby wôs fto ze skory łodziyrôł?
Troszka ci mie to nerwło, dopolóło. Gawca juzaś wele siebie naobkoło, ale nic niy poradza ujzdrzić, żôdnego sam przi nôs niy ma.
– Ustóń gupieć Bogdan – gôdóm do bracika – przeca someś kciôł coby my sam po pastyrce prziszli (bo sie przeca staryj strachosz!) i ta halbecka łobalyli.
– Przeca jô do pieróna nic niy gôdôł – pado mi na to bracik.
Nó nic, niy byda zważowoł, ino deptóm rajn.
– Niy gupiyjcie karlusy, niy tropcie sie. To jô, Kónda, pies łod Józka, coście zaboczyli, iże jô sam côłki czôs wachuja?
Richtik, gawca a przi budzie zicniynty na łogónie Kónda, łoblizuje pychol, ślypiami przewroco i dalić prawi:
– Bół sam tyn mój gospodôrz, wciepnół mi do grotka jakigosik flapsu i myśli, iże mi to przi Wiliji styknie. Kiej ino łón sóm sam przidepto, to mu dziepiyro rzykna, co jô łó niym tak na isto medikuja.
Ździebko mi sie gupio zrobióło, iżech zaboczół, co we Wilijô gadzina – króm możno mojij staryj – gôdô ludzkóm sztimóm i napocznółech do niygo ze inkszyj faski:
– A dyć sie Kónda niy trop, niy starej, przijńdzie Jółzel to ci co ze wilije do garca wciepnie ... a podwiyl co, môsz sam tyn kranc wusztu, kiery my sie ze bracikiym na zagrycha pod mantlym przismycyli. A kiej już my przi tym sóm, to co tyż tak Józkowi kcesz pedzieć?
– Nó, nó tóż moga mu pedzieć, co sam we tyj lałbie, na tym szeslóngu, kiery jejigo starô kôzała sam przitargać – łóna wyrobiała ze tym glacatym pamponiym kiej Gmyrek miôł szychta na noc a jij kôzôł briwy wachować, co to mieli ze flugu wrôcać. Abo ...
– Dej pokoj Kónda, co go tam bydziesz ałfryjgować, jesce go hercszlag chyci abo ji prasknie jakómsik kopyścióm i łostuda gotowo.
Pies napocznół ćkać tyn wuszt, kierych mu wciepnoł do budy, my zasik wartko, coby niy doczkać sie Józka, wysłepali ta halbecka, ale jakosik nóm za tela niy podłajzióła. Możno to skuli tego psigo gôdaniô, pieron wiy.
Tyż my drap potyrali nazôd do dóm a sam już łod proga łobie, staro i moja świekra ze pycholym na nôs:
– Wy gizdy dioseckie, wy łochyntole. Jô zawdy tak sie medikowała po jakiymu ciebie durch sie ślypia blyndujóm i ciyngiym fulosz choby naprany. A tyś na isto, richtik zawdyś bół chycóny. Wdyckiś ino deptôł do szrancku na balkón. Terôzki dziepiyro żech wypokopióła, co tam môsz skukano i gorzôła, i zaobycz jakiejsik piwo.
Co prôwda, to prôwda. Jô richtik na zadku we szrancku, za srogimi krałzami naforantowołech sie pôrã flaszecek (to mi jesce, tyn zwyk, łostoł łod tyj trzecij wojny, łod tego „stanu wojennego”, kiej cowiek musiôł naściubić, co sie ino dało coby ło suchym pysku nie łajziś nynać). Nó ale fto ji to pedziôł? Przecamć wiyrza, iże łod samości by ci to niy wysztudiyrowała.
– A dyć niy górsz sie dziubecku, jô to tam ino dziyrżół skuli gripy, kucanio lebo inkszego choróbska, abo kiej by sam do cia, moja roztomiyło, jakiesik kamratki przilejźli, przikwanckali abo co – gôdóm i gryfnie sie pod fusiskiym lachóm.
– A fto ci tyż to pokôzôł? Przeca świekra niy je tako monter, coby sama to wypokopióła.
– A dyć to mi pedziôł tyn twój basztard, kiery niy poradzi sie doczkać kiej ci sóm nazdô jak mu bydziesz dalszij tyn stary futer łod Majzlinyj dôwôł do jôdła.
Tegoch już niy kciôł suchać i wartko wlejźli my ze bracikiym do małyj izby. Achtliki my już mieli we kabzi (te, co po pastyrce) i ino żech staryj pedziôł, coby nóm narychtowała cosik do jôdła, bo chyciół ci nos głód a i ta szykownie wyziómbióno halbecka tyż we zocy miała pôrã talarków szinki, prawoków we łoccie, abo co tam jesce...
– A dyć Elza, niy dôwejcie jim jesce jodła, bo jak zawdy napocznom niyskorzij we nocy, kiej już prasknóm do prykola, pierdzieć nikiej przeżgany luftbalóng – zaskrzecało cosik ze antryja.
Nic, ino gizdowi byda musiôł łeb ukryńcić. Przeca tyn pieróński basztard, niy dosik iże z rańca nynać niy do, to jesce terôzki mi sam moja Haźbiytka bydzie bańtować. I to przi takich srogich świyntach. Przi Wiliji.
I beztoż tyż latoś dowołech bez côłki rok pozór, coby mi gadzina Godów, nikiej łóńskigo roku, niy popśniyła.