Dziecka i jejich Dziecióntko

Niyftorym te Dziecióntko cosik tam pod jedla wciepło, niyftorym niy, ale wszyjskie sómy rade, iże te świynta byli, byli ... i mómy je zbyte, forbaj. Nó ale możno ci i niy wszyjskim te Dziecióntko wciepło jaki gyszynk. Możybnie bóło i tak :
Letko suje śniyg. Nie ma takigo ziómbu nikiej dôwnij bywało. Przi chlywikach, kole klopsztangi zicło sie poruch bajtli. Zmarzniynte palcyska trzimióm pod parzóm abo we jejich kabzach, kragle ze jaklów styrcóm, na gowach fto tam co mô: pitówa, kaja, lebo magiyrka abo sztrikowano mycka. Gody, jes już dobrze po Mikołôju, ale niy idzie u tych najduchów ujzdrzić jakisik uciechy, chocia sie tam i deczko chichrajóm, chocia zgobióm i wyrobiajóm, jak to dziecka. Jakisik ino jankor na jejich ufifranych licach widać. Prziszli cheba ze bany kaj wóngle zbiyrajóm, coby je niyskorzij skalić, bo na te złocioki to cio i niyjedna jejich Mamulka doczkać sie niy poradzi.
Tyn nôjsrogszy, kiery reskiyruje tóm côłkóm czelodkóm we naszych familokach na Pniokach – mianuje sie Erich. Do kupy śniym zawdy tyrajóm dwa braciki: Jółzel i Tyjo. Szczwôrty to Hanzlik łod Majzlinyj, ftory śnich nôjlepszejszy jes we szkole, we „siedymnôstce” kaj wszyjskie – kiej ino niy pyndalujóm na bana lebo na hołda – muszóm jesce pora lôt łamzić. Zawdy przi nich tyro Haźbiytka łod Góminiorki, bo mô jich nôjbarzij rada skiż tego, iże łóne jedne sie ze jeji ryżych kudłów i szpotlawyj szłapy niy chichrajóm. Ale tyż beztóż, to ci jeji kamratki przezywajóm jóm chopcula.
Jedyn wyjmnół sznita ze margarinóm z kabzy, przekroł na śtyry tajle i tak blank pomaluśku, coby na dugszij stykło, mamlajóm łóne te suche skórki.
– A jô to bych kciôł rółz tak sie richtik naćkać wusztu ze zymftym, dobrô żymła ku tymu i wranego tyju – pado jedyn śnich, cheba Jółzel.
– Wiycie – pado drugi, kierymu Tyjo dali na krzcie – łóńskigo roku to u naszych sómsiôdów bół richticzny Mikołôj ze takim dupnym miechym na gyszynki. Siedzioł ci Łón u Sodłóniów dobre śtyry godziny. Jejich bajtle wiskali kolyndy a niyskorzij chichrali sie choby jejich fto ze skory łodziyrôł.
– U mie tyż rółz abo dwa bół Mikołôj do kupy ze dziobłami, cherubinkóma, nó i śmiertkóm. Nale to bóło dôwno i dostołech ino mietłóm abo próntkym po rzici i hasio mi nasuli do zoki – zadufoł sie tyn dugi Erich.
– Co sam machlujecie? Ło czym łozprawiôcie? – pedziała Haźbiytka, ftorô dziepiyro terôzki jich dojzdrzała i ku nim sie przikludziyła.
– E tam. Nic niy działómy, gôdómy sie tak ło bele czym – rzyknół Handzlik.
– A jô, to bych tak kciôł dostać tako wielgo tyta apluzinów, jakosik szokulada do tego i możno jako gracka. Rebulik abo tako gracka do kómputra.
– Na co ci gupolu gracka do kómputra, kiej go ni môsz – sorknół Erich, wycióng ze kabzy cygareta, fyrcok i kciôł zakurzić.
– Niy fandzol. Bo kiejbych tako gracka miôł, poszoł bych sie do „siedymnôstki” do tyj szule łod dyrechtora Gmyrka abo do kafyjki na Pniokach kole urzyndu, przi arbajtsamcie, i tam bych sie ździebko pogrôł. Tam jes ciepło, a jak jes pani łod polskigo, to i tyjki jakisik możno szluknóńć.
– A jô, to bych kciała jako gryfno pupa, Barbi i coby zawdy we chałpie ciepło bóło, coby Mamulka niy musieli na wónglu szporować – po cichyśku gôdô Haźbiytka a ślypia ji sie blyscóm, choby miała płaczki po licach puścić.
– A ty czamu nic niy gôdôsz, Handzlik? Nic byś niy kciôł?
– A dyć cobych niy miôł kcieć ? Jô bych kciôł jakiesik nowe szczewiki i galoty. A i jakla jakosik by sie zdała, bo ta kiero Mamulka przismycyli ze OPS-u, to jes na modszego bracika i na mie je za knap. A tak na isto to bych tak kciôł, coby mi Dziecióntko take nowe szlyndzuchy prziniysło, abo klepki na kierych bych móg poszusować jak pojadymy na „zielóno szkoła”. Inksze przecamć dziecka to majóm take gryfne narty, szlyndzuchy i take tam bele co, iże jô to ino na tych dupnych reklamach ze „Hita” uwidziôł.
I tak sie dziecka łozprawiali aże sie ćma zrobióło. Kôżde cosik tam jesce rzykło, wypokopióło, cosik tam wyśtudiyrowało, co jimu sie we śniku uwidziało, a co ci inksze dziecka majóm. Bo to przeca szli świynta, Gody i Dziecióntko. Bo to, iże Mikołôj jich niy nawiydziół, to możno skuli tego, co niy bóło za tela śniega i Łón niy poradziół sam do Chorzowa, na Pnioki ze tymi lelynióma przifurgnóńć, choby te diosecke, sroge cerwióne auto na ftorym jas nasztrajchowano Cocas-Cola i ciyngiym śpiywajóm na côłki karpyntel: „ ... już sóm świynta, już sóm świynya ...” (i tak aże do poły stycznia).
Nale Dziecióntko – przeca to na katyjmusie zawdy kapelónek gôdôł – przeca niy zaboczy ło biydnych dzieckach, prôwda. Przeca Łóne wszyjsko gynał ujzdrzi, wszandy kuknie to pewnikiym i tych pniokowych bajtli spomiarkuje, coby łóne niy łostali same. A możno to ino katychetki i kapelónki tak fandzolóm a gynał miarkujóm, co biydokowi zawdy wiater we łocy dmucho i ... na tablet jim nic niy wciepnie przi Wiliji.
Ale Gody, świynta ślecieli, przekulwitali sie już, tómpie już Trzech Króli a te Dziecióntko do tych chudobnych dziecek – jak zawdy – zółwizół niy latoś niy trefióło .... możno i Jimu bóło do tych dziecek niy po dródze?