Łubu-dubu ...

Jarosław Kaczyński po milczóncku wpatrôwôł sie w łokno. Za jego plecóma posłówie PiS-u wymiyniali przelynknióne wejzdrzynia. Yntlich prezes łobróciół sie i uwiónzgnół w nich lodziaty weźrok.
– Tóż tyż jô sie niy nadowóm na waszego szefa, na szefa partyji? – spytôł.
– A dyć kajż tyż tam! Katać tam juzaś! Nigdy w życiu! – posuli sie górliwe zapewniyni.
Kaczyński uciszół jich paradnym gystym.
– Ale jednakowóż doszli mie suchy, jakobych chnetki miôł łodrzyknóńć sie i ustómpić ze mojij szteli. Bezmać znod sie tyż już bali i mój nastypca ....
Parlamyntarzysty skulyli sie ze strachu.
– Nó przecamć, PiS jes partyjóm dymokratycznóm – rzóńdziół choby sóm do sia Jarosław Kaczyński. – Kôżdy mô prawo do włósnego zdaniô. Jeżech blank dalyki łod tego, coby postrzimować wnóntrznô dyskusyjô na lecy jakij, bali i nôjbarzij drôżliwy i łostudny tymat.
Ftoryś ze mynij strzimałych posłów zejscôł sie w galoty. Prezes zdôwôł sie tego niy zmiarkować.
– Niytyboże, możybne, iżech łostatnio drzistnół sie pôrã razy, zrobiółech pôrã fyjlerów – cióngnół dalszij. – Żôdyn snôs przecamć niy jes ci blank doskónały.
– To niy jô! To tyn łochyntol Migalski wypokopiół te pierdoły! – Zbigniyw Girzyński niy strzimôł już ci tyj szpany.
– Eźli jô pytóm ło miana tych łoszkliwców? – zruszół ramiynióma Kaczyński.
Ale posły wrzesceli już jedyn bez drugigo:
– To wszyjsko bez Ziobry! Bo ino łón mô sroge ambicyje! Ale to tyn gizdóń Kurski go podhajcowôł! A ta côłkô Kluzik-Rostkowskô i Poncyliusz gôdajóm, iże nôjlepszyjszô bóła ta jejich polityka miyłóści!
– Jake to szwerne i przikre ... – prezes zasłóniół łoczy. – Et tu, Brute, contra me! I ty Brutusie prociw mie!
Wszyjske blank zamilkli, zawarli sie.
Kaczyński wyprościół sie sztram i łobciepnół wszyjskich we izbie trijómfalnym weźrokym.
– Ze tyj krizy wyjńdymy jesce mocniyjsze! Do hymnuuuu!
Jak srogi rzgmot gruchnół spóntaniczny śpiyw:
– Łubu-dubu! Łubu-dubu! Niych nóm żyje prezes naszego klubu! Niych żyje nóm!


Prziszôłech na te idy po artiklu jednego istnego (Wakuła sie mianowôł) we „Angorze”