Przilazuje maluśki mycok do bera i rzóńdzi:
– Misiu! A jô móm do cia sprawa.
– Nó, gôdej!
– Nó, bo miarkujesz... móm klawiyr i musza go wesmycyć na dziesiónty sztok. Sóm tego niy szafna, niy poradza.
– Nó, tóż hilfna ci wesmycyć tyn klawiyr na tyn dziesiónty sztok, eźli na kôżdym sztoku rzykniesz mi jakisik maszkytny wic. Taki, cobych sie pojscôł ze śmiychu.
Króliczok pomedikowôł ździebko i na lostatek sie zgodziół. Tyn ber wtargôł tyn klawiyr na piyrszy sztok i gôdô:
– Nó, a terôzki rzyknij mi tyn wic.
Tyn mycok łopedziôł berowi wic, tyn sie pojscôł ze śmiychu, i tak ci bóło aże do dziewióntego sztoku. Na tym dziesióntym sztoku ber bół ci już na isto festelnie usiotany i zafucany ale rzyknół:
– Nó, a terôzki rzyknij mi na łostatek nôjlepszyjszy wic ze wszyjskich!
– Stary, jak jô ci powiym, to niy ino pojscôsz sie ze śmiychu... ale...
– Dobra, napoczynej łozprawiać!
– Chopie, to niy bóła ta... siyń!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl