Ryklama ... do sia ...

Trefiółech kejsik we szynku kamrata. Zawdy, jesce za dziecka, ale i niyskorzij, już za majoryntnego, bół zawalaty i miôł mocka utropy ze dziołchami (babami). Nó, i piyrsze jakechmy sie spichli, toch sie spytôł jak tyż to mu terôzki te zachy babsko-chopske wylazujóm.
– A wiysz Ojgyn! Niy nôjgorzij! Chocia ....
– Nó, niy musisz sie Jorguś gańbić, mie mogesz wszyjsko łopedzieć, chopie.
– Wiysz Ojgyn. Łostatnio przigôdôłech se fajnisto dziołcha ...
– Niy gôdej Jorguś. Tyś se przigruchôł dziołcha? Pewnikiym jako strziga?
– Niy, Ojgyn, dej pozór, co ci rzykna.
– Dobra, suchóm!
– Nó wiysz, ta frela bóła ci tako festelnie napolónô, łozgzukano jak koczka we marcu. Wziónech ci jóm do sia do dóm, mocka my wysłepali ...
– Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łopedzieć? Przeca niy nastyknie jednego piwa, cobyś to wszyjsko wyeklerowôł...
– Nó, gôdóm ci ... mocka wysłepalichmy i biera sie do tyj roboty ... ale we côłkij chałpie niy poradziółech znojść ani jednygo kóndóna ...
– Nó, ja ... côłki ty ...
– Dobra, dobra ... fuknółech wartko na tanksztela i lajstnółech sie zarozki trzi paksliki „durexów” ... znacy sie trzi gómki ...
– Nó, i ....
– Wkarowołech do dóm ... łóna sie kómpie ... nó, tóż jô czekóm. Śleciało cosik kole dwadzieścia minutek, łóna wylazuje ze badywanny takô ci wónióncô ... sagusiyńkô ...
– Nó, dobra ... i co dalszij chopie, bo mie już mory bieróm ze tyj twojij łozprowki ...
– Nó, tóż Ojgyn napoczynómy ta côło „gra wstympnô” bez jakeś możno juzaś dwadzieścia minutek. Nó, i dokulwitołech sie do ... finôłu ... Łozglóndóm sie tak, kukóm bele kaj za tymi kóndónami. Kurde! Kajech je pokłôd ... sznupia i nic ... niy ma! Wartko do antryja, sznupia po szaketowych kabzach ... niy ma, i tela! By to pierón szczelół! Dziołcha letko sie już niyciyrpliwi, przebiyrô ci już szłapami ... jô druk 180 na 120 ... NIE MA do kurwy nyndzy! Musiôłech pewnikiym stracić tyn pakslik jakech sie wrôcôł do dóm ... z kabzy mi wylecieli abo co? Nic, ino wartko sie łoblykóm i juzaś gzuja na ta tanksztela. Móm poblisku ... ło szrit. Biera ze fachu juzaś pakslik „durexów”. Razinku na tyj tankszteli dwie gryfne dziołszki byli te same, co trzi śćwierci godziny tymu nazôd. Dziyrża fest tyn pakslik w gracy, coby go juzaś niy stracić, kajsik niy zapodziôć. Wypolółech ze tyj tankszteli, pruja do dóm choby gupi .... we siyni potknółech sie ło paket, ftory żech sie kupiół skorzij ... Nó, richtik wylecieli mi te kóndóny ze tych côłkich nerwów ze kabzy. Już do imyntu napolóny śmigóm do dóm!
– Nó, i ... – pytóm kej Jorg szluknół se piwa ...
– Wiysz Ojgyn! A we uszach mi zwóni jak dziołcha na tyj tankszteli gôdô do tyj drugij (myśleli, co niy słysza):
– Niyzły hyńszt (jebaka) musi śniego być!
– Chopie ... gôdej, co dalszij bóło a nie, co jakeś dziołchy rzóńdziyli ...
– Nó, tóż Ojgyn ... wkarowôłech do mojij chałpy a ta gizdula ... gryfnie nynô. I telach se podupczół!