Kopruch....

Rółzczasu poszła jedna baba na tôrg, a ta słyszy jak jedyn istny wrzescy na côłki karpyntel:
– Kopruchy, kopruchy, jedzine we swojij zorcie kopruchy, ino piyńć złocioków za jednego koprucha!
Zadziwiónô baba podlazuje ku tymu wrzeskliwymu handlyrzowi i pytô sie:
– Panoczku! A co wy sam za nudle ludzióm wiyszocie na dakle? Kopruchy po piyńć złocioków! Łogup’eś chopie, prziszołeś ło gowa, abo co?
A tyn istny ze rułóm:
– Suchejcie ino paniczko! To sóm szpecijalne kopruchy, tresowane kopruchy. Jak se paniczko takigo jednego lajstniecie, weźniecie go do dóm, legniecie sie na zofie i wypuścicie w luft tego koprucha, to łón wóm paniczko zrobi tak dobrze, jakeście paniczko jesce nigdy niy mieli, jak niy poradzi tego żôdyn chop...
– Panoczku! Za bozna mie robicie! Za balek cisniecie? Tresowany kopruch, tyż mi mecyje!
– Gôdóm wóm paniczko – rzóńdzi dalszij miglanc-handlyrz – iże to jes szczyrô prôwda, a niy robiynie za bozna. Jak wóm sie paniczko niy spodobô, to wróca za tego koprucha pijóndze.
Baba pomedikowała deczko... e tam, piyńć złocioków niy pijóndze, łoboczymy. Tyn fric zapakowôł jij tego koprucha do krauzki. Baba pokwanckała sie do dóm, seblykła sie do saga, legła sie na zofa, wypuściyła ze krauzy tego koprucha a tyn pitnół i siednół se na krómlojchtrze. Baba napolónô jak sto diosków czekô, a sam blank nic sie niy dziyje. Łozgzukanô, stopieróńsko ściykłô glingô do handlyrza:
– Panoczku, co to za cygaństwo i machlójstwo? Miało być dobrze, a sam tyn kopruch siednół na krómlojchtrze i nic! Co to za tresowanie bóło?
– Niymożebne! Cosik musieliście paniczko zrobić niy do porzóndku. Za piyńć minut ku wóm przijada.
Tyn istny przijechôł i zaziyrô... richtik – baba leży na prykolu sebleczónô a kopruch jak siedziôł, tak siedzi na tym krómlojchtrze...
Handlyrz zrezignówany, napoczynô łozepinać galoty i gôdô ze złóścióm do koprucha:
– Suchej ino giździe! Łostatni rółz ci pokazuja, jak sie to robi!