Świekra...

Trefióło sie dwóch kamratów i jedyn śnich napoczynô rzóńdzić:
– Wiysz, chopie, móm utropa ze mojóm świekróm, zawdy mie sie wrażuje do gôdki, do kôżdyj dyskusyji, sztyjc sie wadzymy; niy poradza przijńść śnióm ku sztamie. Rzyknij mi, chopie, cóż tyż tóż móm robić?
– Wiysz, sprôw jij autok. Terôzki jes mocka autoków, trefiajóm sie roztomajte niyszczysne cufale, możno sie kajsik zatrzaśnie...
– Wiysz, chopie, możno tak zrobia.
Trefiajóm sie juzaś po jakichsik trzech tydniach i tyn piyrszy napoczynô:
– Ło sto pierónów, aleś mi chopie dôł dorada.
– A co sie stało?
– Suchej ino. Niy dosik, iże straciół pijóndze na tyn auto dlô świekry, to jesce ci rzykna, iże łóna żyje, jejździ jak stopieróński Kubica i mô już trzech inkszych szoferoków na sumiyniu.
– A jakiś to autok jij sprawiół?
– Anó, starô syrynka.
– Aleś ty chopie gupielok. Trza bóło sprawić jij jaguara, to pewnikiym by już niy żyła!
– Dobra, lajstna jij tego jaguara.
Spichli sie juzaś po trzech tydniach i tyn piyrszy rzóńdzi:
– Chopie, niy môsz anóngu jakich jo jes szczysny!
– Co, świekra niy żyje? A niy gôdôłech?
– Eee tam, yntlich już niy żyje... ale nôjbarzij mi sie zdało, kiej tyn jaguar jij gowa łogdyzôł!