Letarga ...

Kiejsik stôli my we śtyrza na naszyj Krojcce kiej łapnół ci nôs stary Richat Kalyta i napytoł wszyjskich do naszygo zwykowego szynku. Łobsztalowôł jedna laga, znacy piwo i po sznapsie, i napocznół mi łozprawiać jedyn cufal, kiery mu sie jakiesik pora tydni tymu nazôd przitrefiół. A tak na isto, to my richtik ci go kajsik łod harynka, łod lostatków sam u nôs niy widzieli.
Wiysz Ojgyn, wiycie chopy – napocznół kiej my sie już zicli tam u Breka i ździebko szlukli, a zawdy tak choby ino dó mie godôł – miôłech ci kiejsik ujka (taki festelnie dalyki ujec) fest starego fyrnioka ale tyż i wicmana, kocyndra i szpasownika. Zawdy na maluśkim palcu nosiół piestrzónek taki goldowy sztamski zignet.
– Znacy, zabrany taki tyn twój ónkel bół, prôwda?
– Niy, niy za tela – rzóndziół dalszij Richat i blank na mie niy zważowôł. Tyn mój ujek kiejsik sztopnół ci tak pojstrzodku srogij izby we jejigo pomiyszkaniu (bóło to przi jejigo gyburstaku) wzdychnół ... ahhhh i ... padnół ci, gichnół ło zol jak dugi na pychol; zimny trup, blank tółt !
– Jezderkusie! Tak przi fajerze, przi gyburstaku – pytóm sie Richata. – A wiela ci mu to wtynczôs pizło?
– Ja, przi jejigo gyburstaku a pizło ci mu razinku łoziymdziesiónt lôt. Côłkô familijô uzdała, coby go – chocia bół pierónowô skómpidusza, krupno baba i srogi żadnik – pochować jak przinoleżi we jejich familijnym grobowcu, we zarkofagu.
– Tela, co nôjprzodzij we truchle, prôwda? – dopytowôł sie stary Ziga.
– Ja, we truchle ale ... łón bół we letardze ...
– We le...co? W ancugu możno ? – Niy dôwôł pokój Ziga Kacmarcyk.
– Łón, tyn mój ònkel bół we letardze, we takim festelnym, sztramskim śniku ...
– Ja, ja – weprôł sie juzaś wrazicki Ziga (rest chopów suchôł ino). – Jo przeca już taki śnik widziôł ... we naszym Syjmie, prôwda ?
– Dej pokój, rzóndza dalszij, bo nigdy niy dójńda do łostatka – znerwowôł sie ździebko Richat. – Pochowali my go jak przinoleżi, jak to we naszyj familiji jes we prziwyku.
– We tyj letardze, i we ancugu, ja? – Ziga wrazipyrtek juzaś sie musiôł iptowato łodezwać.
– Ja, we ancugu, we letardze – niy suchôł już Richat Zigi ino cióng dalszij. – I wylejźli już wszyjskie ze tego zarkofagu, podeptali do dóm a sam ci na ujek sie łocuciół, jakosik mu sie sztram we tyj truchle zrobiyło, ćma, luftu neści cosik knap ... i łoroz słyszy jak sie pomaluśku, blank opaternie dekel ze tyj trómny łotwiyrô ... jakosik graca rajn, za palcyska ujka ... a łón pokiel co, nic ... i ... ta pazura biere sie do jejigo goldowygo zignetu
– Nó, i co, i co co terôzki ? – niy szczimoł juzaś Ziga.
– A co miało być? Ujek cap za ta gorść, łup, dup i ... trup!
– Fto? Twój ònkel ?
– Niy!!! Tyn ZŁODZIYJ tółd !