Jedyn istny miôł ci srogô utropa ze – jak to móndroki gôdajóm – potyncjóm, znacy sie, niy zawdy mu ciulik stôwôł, kiej bóło potrza. Brôł roztomajte medikamynty, ale nic mu niy poradzióło hilfnóńć, nic mu niy pómôgało. Załómany, zdeszperowany poszôł do maściorza i poprosiół ci go ło hilfa, ło jakiesik spómożyni. Tyn maściorz, tyn kwakzalber przepisôł mu takô tajymnô afrikanerskô szpecyjô.
– Trza łyknóńć jedna pila – tuplikowôł – a kiej przijńdzie już do dupczyniô, trza wrzesknóńć „hop” i bydzie ci chopie ciulik stôł jak we śniku tak dugo, jak ino bydziesz kciôł.
– Nó, a kiej jô już byda kciôł zrobisz szlus ze dupczyniym? – pytô tyn istny.
– To jes blank ajnfach. Styknie pedzieć „cicho” i wszyjsko sie wróci do normy.
Uradowany, łocałbrowany chop lajstnół sie trzi take pile, bo byli łóne festelnie geldowne i pogzuł wartko do chałpy. Już na hulicy uzdôł, co wypróbuje tyn nowy medikamynt. Łyknół jedna pila i wrzesknół „hop” a tyn jejigo maluśki ciulicek rozcharatôł mu galoty i zrobiół sie srogi jak palica. Chop muknół „cicho”, zatym, za jakisik łoka mrzik łyknół drugô pila, bo już bół chnetki kole chałpy i pogzuł dalszij. Na jejigo niyszczyńści na bauplacu arbajtery ladowali cegły na lastauto i wrółz pómôgali se krzikym: „hej hop!”.
Juzaś mu sie tyn ciulik sztreknół i chop tyż zarôzki musiôł muknóńć „cicho”. Łostała mu ino jedna pila, tóż tyż już niy powożół sie jij społyknóńć podwiyl niy znod sie we chałpie. Kiej uwidziôł swoja babeczka jak fyrtô, uwijô sie po kuchyni poczuł taki srogi gyfil, poczuł takô chańdź na dupczynie, iże łyknół wartko ta łostatniô pila, zakrôd sie ku babie łod zadku i wrzesknół:
– Hop, hop!
A jego babeczka na to:
– CICHO, cicho bydź łoszkliwcu, bo mi dziecka pobudzisz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl