Tatulku! Sprôw mi koło...

– Tatulku! Tatulku! Sprôw mi koło!
– Koło, padosz? Synek, dej pokój, smól te koło. Doczkej a chnetki bydziesz móg jejździć na piździku! Niy môsz barzij rôd takigo moplika?
– A dyciś tatulku!
Śleciało deczko czasu i synek napoczynô:
– Tatulku! Tatulku! A lajstniesz mi takigo gryfnego moplika?
– Synek, niy jamruj! Mopliki sóm dlô pampóni, dlô wsioków. Doczkej rok, dwa a sprawia ci motoroler, taki moderny „szkuter”. Niy miôłbyś barzij rôd takigo motorolera?
– A dyciś tatulku, móm motoroler barzij rôd.
Juzaś śleciało ździebko czasu i synek juzaś rzóńdzi:
– Tatulku! Tatulku! A kup tym i tyn motoroler, tyn – jakeś to pedziôł – szkuter!
– Wiysz synek! Taki motoroler, taki szkuter jes dobry dlô buzerantów, dlô tych co to niy majóm rade przoć dziołchóm... nó... gejóm. Doczkej jakiesik dwa-trzi lata a na isto sprawia ci srogi, hamerikóński motorcykel. Motorcykel! Niy kciôłbyś takigo szykownego motorcykla?
– Ja, tatulku, ja! Kciôłbych taki srogi motorcykel!
Śleciało te pôra lôt i synek przipóminô swojimu tatulkowi:
– Łojciec! Nó, i co ze tym mojim motorcyklym?
– Synek! Rzykna ci prómp i szczyrze, niy ma cweku kupować terôzki motorcykla, kiej możno za jakisik rok bydziesz już móg jejździć autokym. Takim richticznym sztramskim autokym! Prôwda?
– Nó, dyciś, iże prôwda...
Śleciało juzaś deczko czasu i karlus niy dowo pokój łojcu:
– Łojciec! Nó tóż sprôw mi tyn gryfny autok!
– Chopie, autok? A na chuj ci autok, kiej ty bali i na kole niy poradzisz fyrtać?