Nó, wiedzóm łóni...

Jedyn istny, taki ynglicki „dżyntelmyn” nawiedziół dochtora, takigo zeksuologa i poprosiół go ło rada:
– Wiedzóm łóni, panie dochtorze, moja starô blank stracióła szkrabka, chańdź na zeks symnóm. Tak już jes łoziym miesiyncy. Co jô móm terôzki robić?
– Mój panoczku, nôjlepszyjszym łozwiónzaniym bydzie, kiejby tak waszô babeczka mie nawiedzióła... Musicie jóm przeprzić, coby ku mie prziszła!
Po pôruch dniach bebeczka tego istnego przikwanckała sie do tego zeksuologa i po pôruch minutkach wyznôwo prôwda:
– Panie dochtorze! Jô łod łoźmiuch miesiyncy môm festelnie dobrô i geldownô robota, i coby sie niy zniyskorzić, musza kôżdydziyń we łostatnim łoka mrziku łobsztalować sie taksa. Kiej już dojyżdżóm ku fyrmie, miarkuja, iże niy móm pijyndzy i wtynczôs tyn taksiôrz rzóńdzi:
– Roztomiyło paniczko abo zarôzki zwónia na policyjô, abo... nó, wiedzóm łóni, nó tak po gibku zeks... jedyn nómerek po gibku...
– Nó, i panie dochtorze, musza śniym sie dupnóńć, a to juzaś sprôwiô, iże zatym zniyskorzóm sie do roboty, a wtynczôs juzaś mój szef gôdô:
– Moja roztomiyło paniczko! Abo wpisza wóm do papiórów napómniyni, auspuc, abo... wiedzóm łóni paniczko... nó tak po gibku zeks...
– Nó, i panie dochtorze, juzaś rółz abo dwa sie musza śniym dupnóńć, a to juzaś sprôwiô, iże przilazuja za niyskoro do dóm, i coby zdónżyć narychtować na czas łobiôd, musza łobsztalować juzaś taksi i juzaś ta samô lajera ze taksiôrzym. Tóż tyż panie dochtorze, sóm pón miarkuje, iże blank już niy móm chańdzi na zeks ze mojim chopeczkym, prôwda?
– Ja, już-cić, miarkuja paniczko – łodrzykô dochtór. – I jô móm forszlag:
ABO WYTUPLIKUJA TO WSZYJSKO WASZYMU CHOPOWI, ABO, NÓ WIEDZÓM ŁÓNI...