Rółzczasu jedna baba przikludziyła sie do niyba, stanóła przed łobliczym świyntego Pyjtra i pytô sie ło swojigo chopecka, kiery zemrził jakiesik śtyry lata tymu nazôd.
– A jak sie tyn twój chop mianowôł? – pytô św. Pyjter.
– Anó Jorg, Jorguś Kozidupa.
Świynty Pyjter zuchtô tak we tych swojich papiórach, ale niy poradzi tego istnego znôjść.
– A bół ci łón na isto pobóżny? Chodziół do kościoła?
– Ja, nó dyć, bół. Kôżdô niydziela deptalichmy do kupy do kościoła.
– Nó, dobra, szukóm pod „pobóżny”! – pedziôł świynty Pyjter.
Sznupie tak, zuchtô, ale tyż niy poradzi tego chopa znôjść.
– Tyn wasz chopecek na zicher zemrził, bo jô go na isto niy poradza samtukej we mojich papiórach znôjść.
– Nó, świynty Pyjtrze! Byli my ze sia bez piyńćdziesiónt lôt ze sia do kupy, tóż tyż gynał miarkuja, iże łón na zicher umrził. – łodrzykô baba.
– Nó, tóż gôdejcie tak zarôzki! Piyńćdziesiónt lôt do kupy, tóż tyż musza go szukać pod... CIYRPIYNTNIKÓMA!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl