Rółzczasu jedyn istny, Jorguś mu bóło na miano, gzukôł, swadźbiół sie bół ze fajnistóm kochankóm, kiej usłyszôł, iże autok jeji chopa wjyżdżô na auffart, na dróga dojazdowô jejich chałpy. Wartko łapnół swoje prziłobleczynie i wyfuknół na dwór bez łokno, chocia na dworze stopieróńsko siómpiół dyszcz. Tref kciôł, iże hulicóm razinku leciôł maratón. Jorguś nic, ino dlô niypoznaki przikuplowôł sie ku tym biegôczóm .
– Te, chopie! Ty zawdy locesz po sagu? – spytôł ci go sie jedyn śnich.
– Anó, zawdy! – łodpedziôł Jorg. – Czuja sie wtynczôs na isto wolny, a wiater przijymnie chłódzi moja skóra.
– Te, chopie, to po jakiymu tyrôsz ze łachami pod parzóm? – niy dôł pokój tyn dociyrny kamrat.
– Anó, bo po skóńczónym dałerlaufie moga sie na doczkaniu łobluc we czyste i suche łachy. – wytuplikowôł cufalowymu kamratowi Jorg.
– Te, chopie! – pytô dalszij tyn istny. – A ty zawdy locesz po hulicy ze kóndónym na ciuliku?
– Niy... ino kiej siómpi dyszcz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl