Jedyn istny, nadrzistany jak belówa, uzdôł, iże lajstnie sie jesce kwarytka do chałpy. Bóło już festelnie niyskoro, tóż tyż kciôł wlyjź cichym duchym, po kryjóncku do chałpy, tak, coby niy łobudzić swojij staryj. Przed tym swojim familokym wrajziół ta kwarytka do zadnij kabzy galotów, a iże bół naprany w śtyry dupy, przed samóm swojóm chałpóm potknół sie i wypierdołół sie jak dugi. Przi tymu roztrzaskôł ta flaszecka, ta kwarytka, i pokalyczół festelnie swoja rzić. Wlôz po cichuśku rajn do pomiyszkaniô i direkt na palcyskach poszôł do badycimra, coby se zbajstlować facz, coby se ta rzić zabindować a niy pokwawić łobleczyniô prykola. Seblyk galoty, wypnół te swoji zakwawióne półrzitki we stróna zdrzadła, nó i robi te powijadło, łopatrónek. Klyjmuje jedyn floster, drugi... i jesce pôra.... Zatym pokłôd sie po cichuśku do prykola. Wczas ło rozwidnioku jejigo babeczka wrzeskliwóm mordóm cuci go:
– Ty stopieróński paciuloku! Ty łożarciuchu zapierónowany! Niy dosik, iżeś przikwanckôł sie jutrznióm, ło szaroku, to jesce côłkô sztepdeka jes we kwi!
A jô już na isto, ty giździe stopieróński, blank niy miarkuja, co do kurwy nyndzy, po jakiego dioska prziklyjmowôłeś te wszyjske flôstry na tym... zdrzadle?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl