Grunwald...

Rółzczasu siedziała sie jedna babeczka ze rułóm dóma, kiej łorôz usłyszała glinganie przi dźwiyrzach. Łozewrziła dźwiyrze a sam kóchanek ze blumami. We łoka mrziku bieróm sie do tyj babsko-chopskij roboty, już karycóm sie do prykola, kiej tu nôgle juzaś glinganie do dźwiyrzy.
– Wartko, wlazuj czowieku, skukej sie do kuchyni, bo to pewnikym mój chop sie przikotasiół.
Tyn absztyfikant gibko pozbiyrôł swoji bambetle i śmietnół do tyj kuchyni.
Ta babeczka łozewrziła dźwiyrze, ale pokôzało sie, iże to jesce inkszy kóchanek, inkszy fric. Tak samo gibko i terôzki wziyni sie do roboty, i juzaś ci glinganie do dźwiyrzy..
– Jezderkusie! Skukej sie gibym we naszym badyzimrze, bo to terôzki już pewnikym jes mój chop! – wrzescy wystrachano baba.
Baba juzaś łozewrziła dźwiyrza, jednakowóż pokôzało sie i terôzki, co to trzeci gach, kónkubynt. I jak skorzij, tyn kóchanek napocznół sie w te giby dobiyrać do tyj niy jejigo baby, kiej sam nôgle usłyszeli szkyrtanie klucza we zómku...
– Jezderkusie, terôzki to na zicher jes ci mój chopecek! – wrzeskła ta baba na fest wystrachanô.
A, iże nie miała już kaj skukać tego swojigo trzecigo frica wrzeskła ino, coby wartko wlazowôł do starucnego rynsztónku, zbróji we antryju. Jeji richticzny chop po lekuśku łozewrził dźwiyrze i napocznół podyjzdrzliwie kukać bele kaj, zaziyrać naobkoło po côłkim pomiyszkaniu. Łorôz ci ze kuchyni wylôz jakisik fric i rzóńdzi:
– Wiedzóm łóni, wasz kocher jes już ci sprawióny, a rechnóng poślymy bez poczta.
Zatym pitnół tak wartko, aże sie za niym kurzóło.
Bez dugszô kwilka bóło cicho. Wtynczôs ze badycimra wylôz juzaś jedyn chop i rzykô:
– Wszyjske kokotki jużech do porzóndku narychtowôł, a rechnóng poślymy bez poczta.
I tyż jeszcze gibcij niźli tyn piyrszy – pitnół ze chałpy.
Ale tyż łostatni absztyfikant siedziôł skukany we tyj zbróji i blank niy poradziół wypokopić, co tyż to miôłby ze sia zrobić. Po jakisik pôruch minutkach napoczło we chałpie festelnie dudnić i zgrzipieć. Rółz, drugi, trzeci i łorôz pokôzała sie póstać we zbróji, we rynsztónku i pedziała:
– A ku Grunwaldowi to kaj sam sie idzie?