Rółzczasu jedyn zwiykowany chop, stary tak wele dziewiyńćdziesiónt lôt, łobudziół sie ło rozwidnioku ze łogrómnucnóm chańdzióm, szkrabkóm na zeks. Pomedikowôł deczko, wstôł z tego swojigo porykola i poszôł ku byfyjowi, kaj trzimôł uszporowane pijóndze. Wyjmnół ci je i położół na tiszu. Tak wele połednia dugo starôł sie przipómnieć po jakiego pieróna te pijóndze leżóm na wiyrchu, na tiszu. Tak po jakisik godzinie lachnół sie pod fusikym, łapnół cajtóng i wykryńciół nómer, ftory bół przi anónzie „Francuzka i jeji kamratki – byzuchy dómowe”.
Na łodwieczerz do pomiyszkaniô tego starego knakra prziszła cycatô dziołcha i stanyła ci przed festelnie zadziwiónym tym byzuchym gospodôrzym. Po łoka mrziku starzik lachnół sie letko ze wymiarkowaniym, napytôł dziołcha do izby i łozsiôd sie wygodliwie we fatersztulu.
– Wiedzóm łóni, myślałach – napoczła ta dziołcha – iże we waszych latach to już ze tym zeksym môcie szlus!
– Co ty, dziołcha, gôdôsz? – spytôł starzik i prziłożół dłóń do dakla.
– Gôdóm panoczku – rzykła już głóśnij ta dziołcha – iżech myślała, co we waszych latach, to ze tym zeksym jes już u wôs szlus!
– Co gôdocie?
– Kurwa! – mrónkła pod kicholym ta dziołcha – MYŚLAŁACH, IŻE WE WASZYCH LATACH TO JUŻ ZE TYM ZEKSYM MÔCIE... SZLUS!
– Co padocie? Szlus! Ja? – spytôł sie starzik. – Nó, to wiela jeżech winowaty? Wiela musza zapłacić?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl