Szumnie, galancie łobleczónô baba wlazła do takigo ci niyceskowego, „ekskluziwnygo” zalónu Opla. Na doczkaniu spodobôła jij sie szykownistô, czôrno, glancowanô Omega. Pojstrzód szuszczyniô klimy i cichuśkij muzyki we tym zalónie podlazła ku tymu autokowi. Łozewrziła jego dźwiyrze i nachylóła sie deczko, przigibała sie nad zeslym dekniyntym czôrnóm, miyntkóm skóróm. Kiej tak opaternie dotkła tyj skóry, nôgle... niyspodziónie pierdła ci sakramyncko! Wyrazito zgańbiónô, wartko sie wyprościóła i łobrócióła sie, coby sprôwdzić eźli tego ftosik niy usłyszôł. Pokôzało sie, iże bez côłki czô blank za jeji plecóma stôł przedowacz ze tego zalónu.
– A we czym, paniczko, moga wóm spómóc? – spytôł tyn istny ze grobowóm fresóm.
Baba wartko ciepła pytani, coby zamaskiyrówać te pierdniyńcie:
– A wiela jes we wercie tyn sam autok?
– Paniczko, eźli łóni pierdli ino skuli tego, coście tyknyli tyn autok, to kiej usłyszycie, paniczko, wiela łón jes we wercie – to pewnikiym paniczko sie zesrôcie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl