Szulsztónda we szkole muzycznyj. Rechtórka napoczynô:
– Dzisiej bydymy łomôwiać dziyła Beethovena. Ale, coby bóło gyszpantnie, to jedyn swôs namaluje na tabuli łobrôzek, a reszt bydzie zgadować jaki tyż ci to jes kónsek tego Beethovena.
Ku tabuli podlazuje Marika i szkryflô srogi miesiónczek. Dziecka wrzescóm:
– Wiymy! Wiymiy! To przecamć „Sonata księżycowa”!
– Nó, gryfnie! Brawo! – rzykô rechtórka .
Zatym ku tabuli podlazuje Zuska i szkryflô srogachny „pastorał”, takô ci biskupskô kryka. Dziecka juzaś wrółz wrzescóm:
– Wiymy! Wiymy! To „Symfonia pastoralna”!
– Wybórnie! Galantnie! – rzóńdzi juzaś rechtórka.
Terôzki ku tabuli podlazuje po lekuśku mały Hanysek i szkryflô łogrómnucny ciulik. W klasie cichuśko sie zrobióło jak we kościele. Fest szarłatnô na fresie rechtórka pytô:
Hanysku! A to co mô znaczyć? Przecamć to niy ma nic do kupy ze kónskami Beethovena!
Na to Hanysek ze uskargowaniym we głósie:
– To, to, to... przecamć... „Dla Elizy”!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl