Szajsniyńcie...

Jedna samtyjszô dziołcha klynkła we suchatelnicy i gôdô kapelónkowi:
– Pobłogosłôw mie łojcze, boch zgrzyszłóła festelnie...
– A cóż tyż to sie stanóło, moje dziecio?
– Anó, popełniółach grzych paradzyniô, grzych „próżności”! Dwa razy bez dziyń zaziyróm na sia we zdrzadle i gôdóm se, jakôch jô tyż jes ci gryfnô i szykownô...
Kapelónek łobróciół sie, dobrze przijzdrzôł sie tyj dziołsze i rzóńdzi:
– Móm dlô cia dobre wiyści, moje dziecio. To niy ma grzych... to jes na isto srogachne szajsniyńcie...