Stary, zwykowany już i doświadczóny dochtór spytôł sie swojigo modego kamrata po fachu, ftory dziepiyro napoczynôł karijyra, jak mu idzie.
– Wiedzóm łóni, jakosik niy za tela. Wczorej łodbiyrôłech piyrsze łozsuci, piyrszy „poród”. Matka i dziecio umrzili, a ku tymu z gorzci wymskli mi sie klysce, pizli w łeb i zatrzaśli łojca...
– Nó, môsz prawie, to na isto niyłosobliwy cufal... A sam terôzki môsz adresa i musisz pójńść tam i tyż łodebrać te łozsuci, a na łodwieczerz łoznójmisz mi co i jak bóło.
Na łodwieczerz tyn mody dochtór glingô do swojigo profesora:
– Nó, i jak ci synek poszło? – pytô sie tyn stary dochtór.
– Ło, mocka lepszij, mocka... łojciec żyje!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl