Srogô sznapsimpryza. Dwa naprane kamraty, Antek i Paulek wrôcajóm ku dómowi. Drógóm wlejźli ale jesce na sznapsa do Paulka. Przi tyj przileżitóści Paulek kciôł sie jesce poasić swojim pomiyszkaniym i łobkludzô kamrata pó niym.
– Kuknij se ino Antek! To jes moja kuchyń, a to juzaś mój badycimer – mamrô po pijôku Paulek.
– Nó, Paulek! Na isto gryfnô jes i kuchyń i tyn twój badycimer – łodrzykô naprany Antek.
Paulek dalszij łobkludzô kamrata po pomiyszkaniu....
– A to, Antek, to jes moja srogszô izba... łoo... a sam nynô mój synecek... a... a sam... a sam moja cerzicka...
– Nó, Paulek, musza pedzieć, iże szykowniste sóm ci te twoje dziecka... aże szykowniste, gryfniste...
Idóm dalszij, wlazujóm do drugij izby..
– A to Antek, to ci jes mój gryfny szlafcimer... dzisz jaki srogi i moc bykwyjm dopelbet... he, he... ciiii, ciii... cicho... to jes moja starô, a tyn wele... to cheba... jô, toch na zicher... jô...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl