Polôk, Rus i Miymiec próbujóm przepłynóńć rzyka, ale na dródze stanół jim dzioboł i rzóńdzi:
– Eźli bydziecie poradziyli łozśmiyszyć mojigo kónia, to jô wôs bez ta rzyka przepuszcza.
Nôjprzodzij próbuje Miymiec i blank ci mu sie niy udało. Zatym próbuje Rusek, ale i jimu sie tyż niy udało. Na łostatku ku kóniowi podlazuje Polôk i cosik ci tam szeptło do ucha tymu kóniowi. Tyn ci sie wrółz napoczynô chichrać choby nôjynty.
Nó, tóż dzioboł jak snochwiół, tak tyż dôł jim zwólô, coby ta rzyka przepłynyli. Pôra godzin niyskorzij juzaś kcóm te istne przepłynóńć ta rzyka nazôd, i juzaś pojôwiô sie dzioboł i deczko snerwowany gôdô:
– A rzyknijcie mi ino, co żeście zrobiyli tymu mojimu kóniowi, ftory sie łod pôruch godzinów chichrô i blank niy poradzi ustać? Kiejbyście kcieli, cobych wôs juzaś przepuściół, musicie mu cosik takigo pedzieć, coby łón ustôł sie tak festelnie chichrać.
Ku kóniowi podlazuje Polôk i juzaś cosik ci tam szeptłô tymu kóniowi do dakla, a tyn na szlag ustôł sie chichrać. Dzioboł ze takim niydowiyrzaniym pytô sie Polôka, cóż tyż to łón tymu kóniowi rzyknół:
– Nó, to bóło tak. Nôjprzodzij toch pedziôł mu, iże móm srogsze jaja jak łón... a na łostatku... żech mu je pokôzôł!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl