Kółecka...

Jedyn istny łoglóndô fusbalszpil i łorôz mu sie blank tyn telewizyjny łobrôz łozjechôł. Pewnikiym juzaś ptôki siedli na antynie – medikuje se chop i po łoka mrziku wylazuje na dach. A tam na wiyrchu kukô a jego jedziny synecek Hanys kurzi se fajfka.
– A cóż ty to robisz giździe stopieróński, smarkôczu? Co ty se myślisz?
– Tatulku, tatulku a kuknijcie tak ino gynał! – łodrzykô ze rułóm synek i skazuje palcyskym przed sia.
Łojciec zaziyrô, gawcy sie tak i widzi szykownisty zachód słóńca, côłke miasto łopatulóne na czerwióno...
– Medikujesz nad piyknotóm przirody, a fajfka pómogô ci wkludzić sie we melankolijô, ja?
– Niy tatulku, niy, mie niy ło to idzie... – łodrzykô Hanysek, a beztóż iże sztachnół sie już łostatni rółz, wrôcajóm łoba do dóm.
Wiyncyj już ło tym niy gôdali... aże do nastympnego dnia. Łojciec wylazuje na dach ło tyj samym czasie i bez zadziwiyniô widzi juzaś jak jego synek bakô.
– Suchej ino Hanysku! Blank mi sie to niy podobô, iże...
– Ale, tatulku, kuknij ino!
Tyn istny zaziyrô i widzi hormijô ludzi, kierzi wrôcajóm sie ze roboty, kôżdy sie kajsik uwijô, kôżdy kajsik gzuje.
– Kurzisz synek, bo czujesz sie blank frajny, do łostatka wolny i niyzalyżny, a ta fajfka podkryślô ta twoja launa, ja?
– Niy tatulku, niy, mie niy ło to sie rozłajzi.
– Nó, tóż ło co ci idzie?
– Kuknijcie tatulku... jake zajebiste kółecka sie puszczóm!