Upiyrdliwy klijynt...

Do szykownyj i galantnyj parfineryji we Londynie wlazuje klijynt. Przedowacz podlazuje ku niymu i uprzyjmnie pytô:
– Czego sie łóni panoczku winszujóm?
– Anó, kciôłbych sie lajstnóńć mydło.
– Nó, prosza wôs piyknie. Sam mómy paradne, galantne mydôłka. Wóniajóm niypodobnie, niy tónkajóm sie we wodzie, majóm we sia balzam, sóm ku tymu przejzdrziste...
– A wiela stoji te mydło?
– Trzi fónty.
– A niy majóm łóni panoczku czegosik tóńszego?
– A jużcić, jakóż by inakszij! Klijynt nasz pón! Sam mómy mydôłko, tyż sie niy tónkô we wodzie, szykowniście wóniô, zbytkówne...
– Wiela stoji?
– Dwa a pół fónta...
– A możno môcie jeszcze cosik tóńszego?
– Anó, klijynt nasz pón. Prosza wôs bardzo. Siednóm se panoczku. Możno szlukniecie sie kafyju? Ło, prosza piyknie (dowo klijyntowi szolka). Tukej mómy festelnie dobre mydła, wóniónce, we wszyjskich możebnych farbach...
– Wiela stojóm?
– Półtora fónta...
– A jesce cosik tóńszego môcie?
– Prosza wôs gryfnie. Możno cigara? Prosza (podtyko klijyntowi pod sznupa szachtlik cigarów). Te mydôłka samtukej festelnie sie szprudlujóm, blank szykowniście wóniajóm...
– Wiela?
– Pół fónta.
– Za droge.
– Nó, tóż mómy jesce cosik we pakamerze (gzuje i smycy ze laga śmiyrzajfy).
– A wiela te mydło stoji?
– Dziesiyńć pynsów...
– Dobra! Biera! Narychtujcie mi pół tego wyrfla...
– Anó, prosza uprzyjmnie. Klijynt nasz pón.
Przedowacz traci sie na pôra minutek i przinosi dwa maluśke galantne paksliki.
– Ale, ale... jôch prosiół ino ło pół „kostki”, półowa tego wyrfla...
– Anó, prosza uprzyjmnie, môcie sam kónsek mydła (dowo klijyntowi jedyn pakslik). A sam môcie gyszynk łod fyrmy...
– Na prôwda? Jak miyło! To dló mie, ja? A cóż tyż to takigo?
– Anó, to sóm kóndóny, cobyś sie stopieróński chuju... niy łozmnôżôł!