Wkarowôł ci rółzczasu jedyn istny, stary Pośpiech do bióra we magistracie tak, jak ci go Pónbóczek stworzół, blank sagi ino we hucie na palicy i ze aktntaszóm w gracy. Uwidziôł to jejigo lajter i wrzescy:
– A cóż wyście, panoczku Poscpiych ło gowa prziszli, łogupliście do imyntu, coby po sagu przijńść do roboty, do magistratu?
– Nó, jô... wiedzóm łóni, pónie kyrowiku, to bóło tak: bółech na srogij balandze u jednyj mojij przociółki. Łorôz zgasło światło i szło ino usłyszeć – bindry na krómlojchter. Światło sie zapôlô, wszyjske bindry na krómlojchtrze. Juzaś gaśnie światło i zignal – baby seblykajóm sie do saga. Zapôlô sie światło – baby sagusiyńke. Juzaś gaśnie światło, zignal – chopy seblykajóm sie do saga. Światło sie zapôlô – chopy sage jak jich Pónbóczek stworzół. Kolyjny rółz gaśnie światło, i zignal – chopy... do roboty!
– Nó, tóż żech, panoczku kyrowniku, chyciół aktntasza, hut i przigzułech do roboty!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl