Dziyń Kobiyt abo Walyntynki

Nó, tóż mómy dzisiej „Dniu Kobiet”. Ja, ja, dziyń tych naszych freli, dziołszków, babeczek, starych cy jak tam fto je bydzie mianowôł. I chopy niy gôdejcie mi sam cożeście blank ło tym dniu przepómnieli, abo iże to jes jakosik gupota jesce łod „kómuny”. Psinco prôwda! Tym naszych gryfnym dziołchóm, za ta diosecko utropa snami taki, chocia jedyn, dziyń sie przinoleżi. A co? Gôdôcie, iże my mieli te łoszkliwe „walyntynki”, ja? Możno to sie kómu zdô, możno to ftosik mô rôd festelnie (nôjbarzij te małupice, kiere ino sie na Amerika sie gawcóm), ale mie sie nôjbarzij we tym lutym spodobało, kiej tako – jerónie, cobych niy przełónacół – „Radykalno Inicjatywa Frugo” wypuściyła kiejsik ci szykownô szkartka na kieryj bóło naszkryflane: a pocałujcie świyntego Walyntego we ... I sam bół łobrôzek, kaj sie go mogecie kusikować. Nó, choby to bóło serce, tela iże blank podane to bóło na to, kaj plecy majóm szlus.
Nó, i dzisiej mómy yntlich juzaś te dôwne, bez niyftorych już blank zaboczóne świynto. Richticzne chopy, a niy ino galoty, niy mogecie sie gańbić i łobsztalujecie, lajstnijcie tym swojim dziołchóm gryfne kwiôtki (kiejsik to byli ino tulpy). To niy ino bół, to sztyjc i jednym ciyngiym jes fajnisty Dziyn Kobiyt, kiery – co bych sam niy gôdôł – zôłwizół terôzki łoszkliwce kcóm go zwekslować do imyntu na te łoszkliwe, hamerikóńske „walentynki”.
Nale, dôwnij, kiej jô jesce bół jakiesik dwadzieścia kilo modszy to taki dziyn tych frelów, babecek, samotnych, gdów, wydanych i ... inkszych bôb, zetrwôł i bez trzi dni. A terôzki? A terôzki – fórt sie ło to strachóm – to mi ino łostała tako gryfnô kabarytowa sztrofka, kieroch kajsik wycytoł, usłyszôł, abo co (?):
„Smutno mi Boże, czamu na zachodzie
łozlywosz dynga blysków promiynistô,
a u nas w Polsce łozlywosz gorzôłka czystô,
a dyć tóż, kiej sie trzyźby do pryka położe
smutno mi Boże (...).
Gdy ogólna „koniunktura” taka,
smutno mi Boże... zaleja chrobôka.
Ale przeproszóm, coś złygo sie dziyje,
jeszcze mi jankornij ... zdać sie, co trzyźbiyja!”