Ludzie przeżywajóm roztomajte tragedyje. Jedni srogsze, inksi myńsze, aleć zawdy tragedyje. Jedne poradzóm ruc-cuk sie spamiyntać i żyć dalszij jak normalne ludzie, inkszym juzaś piere na dekel, dostôwajóm do gowy, i lecy kedy, bele kaj fandzolóm chyby ipty, i ino sie na chichranie inkszych, móndrych narôżajóm, sznupióm za łopresyjóm. Na tyn przikłôd jedna istno, Zuzka Kurtykowô (babeczka niyboszczyka Jaśka Kurtyki, nôjbarzij wybildowanego polskigo historikera). A bóło tak:
Szołech sie tak blank po lekuśku ze pyjtrowego szynku (po trzech lagach piwa) do dóm, coby mojij babeczce narychtować łobiôd (łóna robi jescse, a jo warza) i łorôz wele piyrszyj siyni łapła mie moja jedna kamratka Krista i festelnie łozgzukanô wypolóła ze rubyj ruły:
– Ojgyn, Ojgyn, twój fater siedziôł i we Auschwitz, i kiejsik tam niyskorzij bół wojôkym we II Armiji... ale niy bół ci przeca żôdnym kómbatantym, ani tym barzij „wojokiym wyklyntym”, prôwda?
– Ano prôwda, Krista... niy bół.
– A jô Ojgyn wczorej łogłóndała telewizyjô a tam ci sroge fajery skuli tych „wyklyntych wojôków”.
– Nó ja, Krista, jô tyż miarkuja, i łoglóndôłech to wszysjko, bo podanie jak we wieluch inkszych polskich miastach tyż i we Krakowie łodprôwiali fajery, ftore mieli upamiyntniać tych wszyjskich „żołnierzy wyklętych”, znacy sie wojôków, kierzi we podziymiu ringowali sie ło ta côłkô niypodlygłóść Polski zarôzki po fajrańcie II Wojny Światowyj we – jak to terôzki roztomajte śpikole, smarkoce miynióm – łochełznanyj, łogarniyntyj bez kómunistów kraju. We tym Krakowie przibytnie i uczystniki fajeru po mszy ze srogóm asistóm we bazylice Marijackij przemarszirówali na plac Matyjki, kaj na Gróbie Niyznanygo Wojoka słożyli kwiôtki i wińce. Pojstrzód zgrómadzónych byli kómbatanty, muzykant „jazzowy” Jerzy Bożyk, chop ze „Solidarności” Wojciech Grzeszek, jedyn tyz rajca miyjski ze Krakowa Bolesław Kosior, ta istnô, Zuzka Kurtyka, nó i – a jakóżby inakszij – przedstawiciyl „Gazyty Polskij.
– Nó ja, Ojgyn, jô to miarkuja ale cosik sie niyftorym popśnióło, kapujesz?
– Nó ja, ale ło co ci tak na isto Krista idzie? – pytóm sie opaternie.
– Nó, i napoczło sie. Ta Zuzka, po czôrnu, a jakóż by inakszij, gdowa po tym Januszu Kurtyce, szefie IPN-u, kiery prasknół pod Smolyńskiym ze wszyjskimi inkszymi, łodczytała taki ci łodświyntny, ze srogóm paradóm Apyl Polygłych. I sam, wioysz Ojgyn, ludzi miôł ci zarôzki pierón szczelić. Do listy tych wojôków podziymnych dociepła ci łóna bóła... Lecha Kaczyńskigo.
– Niy gôdej Krista, Lecha Kaczyńskigo? Niy pobamóńciółaś czegosik, niy pometlało ci sie deczko?
– Niy, Ojgyn, blank niy, jô to sama suchała i łogłondała we telewizyji, a niyskorzij jesce suchałach we Radiu Maryja...
– Tyż babo niy môsz czego suchać – pedziôłech se po cichuśku sóm do sia.
– Nó, ja... na zicher... samach słyszała, co tyn Lech Kaczyński jes już łod terôzki kómbatantym...
– Suchej ino Krista. Tóż, jakóż to... urodzóny we 1949 roku chop jes ci terôzki na isto nôjmodszy we Polsce wojôk. Podziymny wojôk. Przecamć ta Kurtykowo fandzoli jak nôjynto i pociskô fleki, i blank niy mô anóngu, iże gorszy tym tuplym niy ino pamiyńć tych wojôków, ale tyż i pamiyńć zmarłygo póna prezidynta. Plytnia i belakwaster tyj szpicatyj gôdki sprôwiô jedzinie chichranie sie – zożyrne próby znôjdzyniô jakigosik wyjóntkowygo, niynôszłygo placu we historyji dlô blank ajnfachowego, takigo, kiery niy radowôł sie szpecijalnym uznaniym, zachwołkóm, politykiera zemrzitego we tragicznych, usmolónych łokolicznóściach – blank przipóminajóm farsa, póza ...
– Niy gôdej tak Ojgyn... jô go miała rada...
– ...a tak prôwdóm, kiej sie zaziyrô na pisowców, ftorzi deszperockô majtajóm sie miyndzy Lechym a Jarosławym Małosrogim, tóż to jes na isto ino kabaret, i to niy piyrszyj zorty.
– Ja, jô miarkuja, iże we tym wszysjkim, u tyj Kurtykowyj jes ci cosik niy richtik ale tak by tak... fajer bół, niy?
– Bół, Krista, bół ale już kiejsik za staryj Polski, zarôzki po piyrszyj wojnie Jółzel Piłsudski pedziôł bół, iże kiejby miôł tela lygiónistów, wiela zgłosióło sie po wojnie, to by zbajstlowôł łogrómnucnô armijô...
– Ja, fajnie mi to eklerujesz, ale...
– Żôdne ale, Krista, po drugij wojnie bóło podanie, i kiejby wtynczôs spisać wszyjskich wojynnych kómbatantów, to jejich cifra bółaby chnet dwa razy srogszô łod ilóści wszyjskich polskich wojôków we tyj drugij wojnie..
– Niy gôdej tak Ojgyn, aże niy godej – napoczła jamrować ta moja sómsiodka Krista ze piyrszyj siyni.
– Nó, Krista... co tam jedyn Lechu wiyncyj, abo mynij... ciymny jak tabaka nôród przecamć wszyjsko... kupi, prôwda?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl