Dzisiej mi sie spómniało, jak to kiejsik jesce za dôwnygo piyrwyj baba łod jednygo weteryniôrza, starego Handzlika z Pnioków, poszła po takigo richticznygo a moc wywowałego samtukej u nôs dochtora Elkigo, coby tyn dochtór prziszoł jeji chopa do dóm łobadać.
– Suchejcie ino panie Handzlik, gôdejcie mi zarôzki jak tyż to sie łóni czujóm? – pytô sie Elke, tyn dochtór łod ludziów.
Weteryniôrz Handzlik miasto mu łodpedzieć jak cowiek, kuknół sie tak ino na niygo, badnół sie tak ino na tego dochtora i rzóńdzi:
– Jô tam, panie dochtór, mojich pacijyntow sie ło nic niy pytóm, ino jô ich lycza, jô jich kurjyruja. Wiedzóm łóni? Wôs tu, panoczku dochtorze, moja starô tyż niy napytała na łozprôwki, ino cobyście mie blank ze tego chorobska, tyj srogachnyj niymocy do gróntu wylyczyli.
Dochtór Elke pokiwoł ino gowóm, pomedikowôł deczko, i niyskorzij naszkryflôł ci bół wielgachny recypt, i tak jesce blank na łostatek gôdô do staryj Handzlicki:
– Suchejcie Handzlicko, kiej by te sam medikamynta blank waszymu chopowi niy spomógli, to możecie go... wiycie... zarżnóńć, zaciukać choby kormika!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl